Της Λ. Φρυδά, εκπαιδευτικού Δ.Ε.
Σε μεγάλες κινητοποιήσεις βρίσκεται τους τελευταίους μήνες το φοιτητικό κίνημα στη Γαλλία, αντιδρώντας στον νέο Νόμο πλαίσιο για τα Πανεπιστήμια, γνωστό και ως νόμο Βιντάλ ή νόμο «για τον Προσανατολισμό και την Επιτυχία των Φοιτητών!!!», που υπογράφηκε στις 8 του περασμένου Μάρτη.
Ένα κίνημα μαχητικό ξεδιπλώνεται σε όλη τη χώρα, με διαδηλώσεις, καταλήψεις κτιρίων (πάνω από 20 πανεπιστημιακά ιδρύματα), μαζικότατες γενικές συνελεύσεις (700-3.500 άτομα), και, κυρίως, με συντονισμό των δράσεων, και αντιστέκεται απέναντι στον Νόμο της κυβέρνησης Μακρόν που θέλει να βάλει ταφόπλακα στον δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης.
Αγωνίζεται για την απόσυρση του Νόμου, την διατήρηση του ενιαίου εθνικού χαρακτήρα των πτυχίων, την απόσυρση της μεταρρύθμισης για το Μπακαλωρεά και τον τρόπο εισαγωγής στα Πανεπιστήμια με την επιλογή των φοιτητών από τα αυτά, την μονιμοποίηση του επισφαλώς εργαζόμενου εκπαιδευτικού προσωπικού, και την γενναία χρηματοδότηση, στο ύψος των αναγκών τους, της ανώτατης εκπαίδευσης και της έρευνας.
Αυτό το κίνημα, όμως, δεν αρκείται σε διεκδικήσεις που αφορούν αποκλειστικά αιτήματα της εκπαίδευσης. Στις γενικές συνελεύσεις, οι φοιτητές ψηφίζουν τη στήριξη των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων που αρνούνται την διαδικασία της συγχώνευσης, ζητούν την απόσυρση της μεταρρύθμισης των σιδηροδρόμων και όλων εκείνων των μέτρων που επηρεάζουν τα νοσοκομεία και όλες ανεξαιρέτως τις δημόσιες υπηρεσίες, ζητούν την απόσυρση του νόμου για το άσυλο και τη μετανάστευση, διεκδικώντας, ταυτόχρονα, την απόδοση όλων των δικαιωμάτων σε όλους/ες τους φοιτητές/τριες που δεν έχουν νομιμοποιητικά έγγραφα παραμονής στη χώρα.
Το πανγαλλικό συντονιστικό (CNE) που συστάθηκε στις 27/1/18 και συμμετείχαν πάνω από 200 αντιπρόσωποι από περισσότερα από 38 πανεπιστημιακά ιδρύματα, ανανεώνει διαρκώς το κάλεσμα για νέες γενικές συνελεύσεις με στόχο τη συνέχιση του αγώνα.
Καταγγέλλει τις πρακτικές του γαλλικού κράτους, το οποίο τελεί «υπό καθεστώς έκτακτης ανάγκης» και με την αστυνομία και την BAC (ταξιαρχία κατά της εγκληματικότητας, για την προστασία της δημόσιας ασφάλειας!) καταστέλλει άγρια κινητοποιήσεις, εκκενώνει με υπέρμετρη βία χώρους κατάληψης (σε κάποιες περιπτώσεις και με σοβαρότατους τραυματισμούς φοιτητών), και πετάει πρόσφυγες, κυριολεκτικά, στον δρόμο, μέσα στο καταχείμωνο (σε περιπτώσεις καταλήψεων στέγασης προσφύγων σε κτίρια πανεπιστημίων). Καταγγέλλει, ακόμη, τις επιθέσεις των φασιστικών ταγμάτων στα πανεπιστήμια, που γίνονται σε εναρμόνιση με τις κρατικές δυνάμεις καταστολής.
Απευθύνει κάλεσμα για σύγκλιση των αγώνων με τη συμμετοχή των φοιτητών στις διαδηλώσεις των σιδηροδρομικών και ευρύτερα σε όλες τις κινητοποιήσεις ενάντια στις φιλελεύθερες και αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης Μακρόν.
«Η κυβέρνηση καταδικάζει διαρκώς τους “προνομιούχους” δημόσιους υπαλλήλους, τους “τεμπέληδες” άνεργους, ή τους “μπαχαλάκηδες” που σπάνε βιτρίνες. Εμείς καταδικάζουμε τη φτώχια, την επισφάλεια, την απόρριψη όλων όσων βρίσκονται σε ανάγκη», καταλήγει ένα από τα καλέσματα των φοιτητών.
Πενήντα χρόνια μετά τον «γαλλικό Μάη», οι δρόμοι στη Γαλλία γεμίζουν από φοιτητές και εργαζόμενους που αγωνίζονται για έναν δίκαιο κόσμο και το αίτημα για αλλαγή ολόκληρης της κοινωνίας επανέρχεται επιτακτικά.
