της Σοφίας Χατζοπούλου,
Όταν ήμασταν στο γυμνάσιο, γύρω στο 1985 δηλαδή, η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν ήταν αργία…Τις πρώτες τρεις ώρες, θυμάμαι κάναμε την γιορτή και μετά τις τρεις τελευταίες κάναμε μάθημα. Εμείς όμως, τα σχολεία του κέντρου, με τα πενταμελή και το δεκαπενταμελές μας οργανώναμε πάντα να πάμε σε πορεία στον Πολυτεχνείο να καταθέσουμε στεφάνι. Οπότε φεύγαμε συντεταγμένα όσοι θέλαμε με απουσίες για να πάμε εκεί που πριν κάποια χρόνια κάποιοι άλλοι μαθητές σαν κι εμάς αγωνίστηκαν, χάνοντας ακόμα και τη ζωή τους, όπως ο 17χρονος Διομήδης Κομνηνός…
Τις θυμάμαι εκείνες τις μέρες ως τις πρώτες αναλαμπές της πολιτικοποίησής μου, το καλύτερο μάθημα πολιτικής αγωγής, να ακούς τη συνείδησή σου και να αναλαμβάνεις την ευθύνη να πας κόντρα στο κατεστημένο του σχολείου, να περπατάς συλλογικά προς έναν κοινό στόχο με αποφασιστικότητα και δύναμη.
Στα μετέπειτα χρόνια η εξέγερση του Πολυτεχνείου αναδείχτηκε περισσότερο στα σχολεία, αφού με βάση τις εγκυκλίους την 17η Νοέμβρη η μέρα αφιερώνεται σε εκδηλώσεις και μετά δεν γίνονται τα μαθήματα. Θεωρείται λοιπόν αργία για τα σχολεία και πολύ ορθά…Όμως τώρα που το σκέφτομαι μου’ ρχονται δυο πολύ ενοχλητικές σκέψεις στο μυαλό…
Γιατί μόνο αργία για τα σχολεία;;; Δεν αφορά όλον τον ελληνικό λαό; Δεν αφορά τους εργάτες ή τους οικοδόμους που μάλιστα πρωτοστάτησαν στην εξέγερση; Δεν αφορά τους αγρότες που ήρθαν κι αυτοί από τα Μέγαρα να συνδράμουν στον αγώνα; Δεν αφορά τον ανώνυμο κόσμο που έδινε τσιγάρα και φαγητό στους κλεισμένους μέσα στο Πολυτεχνείο; Δεν αφορά μήπως τις μανάδες που είδαν τα παιδιά τους τραυματισμένα ή σκοτωμένα από τους ελεύθερους σκοπευτές; Δεν αφορά όλους εκείνους που εξορίστηκαν, βασανίστηκαν και σκοτώθηκαν για τις ιδέες τους και την δίψα τους για ελευθερία στο πέτρινα χρόνια της χούντας;
Και γιατί δεν είναι μια κανονική αργία στα σχολεία όπως η 28η Όκτωβρίου ή η 25η Μαρτίου; Δεν αποτελεί σταθμό στην ελληνική ιστορία όπως οι προαναφερθείσες;
Και γιατί δεν είναι μια κανονική αργία στα σχολεία όπως η 28η Όκτωβρίου ή η 25η Μαρτίου; Δεν αποτελεί σταθμό στην ελληνική ιστορία όπως οι προαναφερθείσες;
Δυστυχώς όμως κάπου εκεί συνειδητοποιείς ότι όχι, κάποιοι ακόμα δεν την θεωρούν ισότιμη με εθνική γιορτή και αργία, αφού σε τέτοια καθεστώτα, και στα απότοκά τους όπως φαίνεται, η λαϊκή βούληση αποτελεί πάντα κίνδυνο για την “εθνική ενότητα”, αφού οι λαϊκές και οι εθνικές επιταγές συνεχίζουν και τώρα να συγκρούονται μεταξύ τους κάθε μέρα που περνάει. Προτιμούν λοιπόν να μειώνουν τη σημασία της ως μια μαθητική και φοιτητική εξέγερση, τότε “μωρέ που βράζει το αίμα” και τίποτα περισσότερο, κάτι όμως που καθόλου δεν ήταν έτσι…και το ξέρουν αυτό πολύ καλά τα γκρίζα κεφάλια των εξορισθέντων παππούδων μας…
Τελικά το κράτος ως εκεί “δύναται” να αναγνωρίσει και να τιμήσει την εξέγερση – να μην ενοχλήσει και τον εθνικό κορμό που το στηρίζει τόσα χρόνια – άσε που πολλοί από δαύτους το ξανασκέφτονται μήπως την καταργήσουν κι αυτή τη μισή αργία…
Γιατί τα αιτήματα του Πολυτεχνείου είναι δυστυχώς ακόμα εδώ, πιεστικά και αναπάντητα, τα συνθήματά του είναι ζωντανά μετά από 50 χρόνια και μιλάνε στις ψυχές μας κι αυτό δεν το θέλουν, αφού η χούντα τελικά καθόλου δεν τελείωσε το 73….
