της Κατερίνας Γρέβια,
Ελλάδα! Χώρα του φωτός, του ήλιου που δέρνει την άσπρη πέτρα, των μαλλιών που ανεμίζουν στο αγέρι, της Μαρίνας των βράχων, του ιδρώτα δεκαεξάχρονης μασχάλης (αυτηνής με τα μαλλιά που ανεμίζουν παραπάνω, της Μαρίνας ντε), του καλοκαιριού, της ποίησης, ναι, πριν και πάνω απ’όλα της Ποίησης. Πώς θα μπορούσε λοιπόν να λείπει ένα μικρό ποιητικό αφιέρωμα στο άγιο ελληνικό καλοκαίρι; Πάμε λοιπόν, αντιγραμμένο, το ποίημα της ΜΚΧ ή αλλιώς σκέτο Μαρίνα:
“Φίλε σαπωνοποιέ
να σε ρωτήσω
στάθηκες μπροστά από θάλασσα λάδι
παστέλ ατελείωτο
καπνίζοντας
ύστερα από δώδεκα ώρες δουλειά
με τα πόδια πρησμένα
και τους αστραγάλους
κρυμμένους κάτω από το νέο δέρμα
αυτό της ορθοστασίας
με τη συνάδελφο
να σπαράζει στα γόνατα
-άκουσες ποτέ τη λέξη επισφάλεια
ή δεν αφορά άντρες καλλιτέχνες
με τη δική σου
καταγωγή
για να θελήσεις να πέσεις στη θάλασσα
μαζί με τα ρούχα
τη γόπα
και το μηνιάτικο στην τσέπη
πριν ξεκινήσεις
να μιλάς για την
ομορφιά του αιγαίου μας;”
Μα δεν είναι υπέροχος ύμνος του ελληνικού καλοκαιριού; Πείτε μου ποια ευαίσθητη ψυχή μπορεί να μείνει ασυγκίνητη; Και μετά ας μας αποτελειώσουν οι Τρύπες…..
