της Σοφίας Χατζοπούλου,
Στην ιστοσελίδα του περιοδικού Spiegel* την προηγούμενη εβδομάδα διαβάζουμε ότι η Γερμανία ταλανίζεται από σοβαρή έλλειψη εκπαιδευτικού προσωπικού στα σχολεία της. Χιλιάδες θέσεις παραμένουν κενές, αφού με βάση έρευνες, από όσους φοιτητές ξεκινούν την πρακτική τους άσκηση στα σχολεία μόνο οι μισοί την ολοκληρώνουν. Άλλοι πάλι φοιτώντας σε επιστημονικούς τομείς που μπορούν να τους οδηγήσουν και σε άλλα επαγγέλματα, τελικά επιλέγουν αυτά έναντι της διδασκαλίας. Το άρθρο του Spiegel παραθέτει τα στοιχεία αλλά όχι και τις αιτίες…
Όμως μπορούμε να τις φανταστούμε έχοντας γνώση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που απλώνουν τα πλοκάμια τους και στη Γερμανία, την πάλαι ποτέ κοιτίδα του κοινωνικού κράτους…Σταδιακή μα σταθερή επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών στις σχολικές τάξεις με πολυπληθή τμήματα και μειωμένη κρατική χρηματοδότηση, χαμηλοί μισθοί για τα δεδομένα της Γερμανίας με συνεχώς αυξανόμενο φόρτο εργασίας, ψυχολογική επιβάρυνση και burnout εκπαιδευτικών και χαμηλές προοπτικές.
Εδώ πάλι στην Ελλάδα, όπου ακόμα υπάρχει ζήτηση για το επάγγελμα του εκπαιδευτικού – αναρωτιέμαι ως πότε – σου ζητούν την Αρτα και τα Γιάννενα για να μπορέσεις να εργαστείς σε ένα σχολείο σε οποιαδήποτε βαθμίδα. Μεταπτυχιακά, διδακτορικά, ξένες γλώσσες και τώρα, με βάση τις προγραμματικές δηλώσεις από τον νέο υπουργό παιδείας, και επιτυχία σε γραπτό διαγωνισμό του ΑΣΕΠ…
Λεφτά να έχεις να πληρώνεις πανεπιστήμια και φροντιστήρια για να μπορέσεις να δουλεύεις σε σχολείο…Η φάμπρικα που άρχισε να χτίζεται το 2017 με το προσοντολόγιο από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να επεκτείνεται βάζοντας τώρα και άλλους παίκτες μέσα. Η αισχροκέρδεια στις πλάτες του αναπληρωτή εκπαιδευτικού εργαζόμενου γιγαντώνεται και απορούμε τελικά πόσα λεφτά πρέπει να ξοδέψει εν τέλει κάποιος για να βρει δουλειά…ή ακόμα χειροτερα για να μπορεί να συνεχίσει να κάνει την εργασία που προσφέρει τόσα χρόνια με κόπο και προσωπικές θυσίες στο ελληνικό σχολείο, μέσα από τις αντίξοες συνθήκες των συνεχών μετακινήσεων και της πανάκριβης και πολλές φορές ακατάλληλης στέγασης.
Μα ακόμα κι αν μπορέσει κανείς τελικά να μπει στην ακριβοθώρα δημόσια εκπαίδευση σε πόσα άραγε χρόνια νομίζει πως θα κάνει απόσβεση όλων όσων έχει επενδύσει για αυτό;; Μάλλον ποτέ, με τα 1080 ευρώ μισθό (με 17 χρόνια προυπηρεσία)…Ούτε καν με τα 50 ευρώ, το νέο φιλοδώρημα της κυβέρνησης. Ειδικά και μετά την πρόσφορη ανακάλυψη της δια βίου μάθησης που έχει μπει στη ζωή μας τα τελευταία χρόνια – κοινώς το δια βίου πλήρωνε για το κόλπο γκρόσσο της αξιολόγησης, δεν πρόκειται να ορθοποδήσει ποτέ…Αν τα αναλογιστούμε όλα αυτά ίσως σε κάποια χρόνια αρχίσουμε να βλέπουμε κι εμείς με το κυάλι εκπαιδευτικούς στα σχολεία μας, όπως οι Γερμανοί…
Γιατί για πόσο ακόμα αλήθεια θα επιλέγει ένας νέος παιδαγωγικές και καθηγητικές σχολές, όταν μπροστά του θα βλέπει μόνο εργασιακή ανασφάλεια και έναν ανυπέρβλητο, κοστοβόρο δια βίου αγώνα για να κρατήσει την εργασία του; Έναν αγώνα, όπου βρίσκεται μόνιμα σε μειονεκτική θέση με την εκάστοτε κυβέρνηση να βγάζει από το μανίκι της καινούργια τραπουλόχαρτα κάθε φορά που τζογάρει πάνω στην ανάγκη επιβίωσης του εργαζόμενου;
Δεν θα πάρει πολύ χρόνο ωσότου οι επιπτώσεις των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, δεξιόστροφων ή αριστερόστροφων, σμπαραλιάσουν το ήδη αδύναμο σώμα της δημόσιας εκπαίδευσης. Αιμοδιψείς πολιτικές που υπολογίζουν μόνο το οικονομικό κέρδος και καθιστούν τα πάντα ένα προϊόν, μια μετοχή στο χρηματιστήριο, θα τζογάρουν όσο τους παίρνει στο δημόσιο σχολείο πριν το παραδώσουν αιμόφυρτο στους ιδιώτες για να το ‘σώσουν’. Με απόλυτη αδιαφορία και βαθιά αποστροφή και φόβο για την ουσιαστική, χειραφετητική παιδεία, τα δημόσια σχολεία μετατρέπονται σε στίβους εξάσκησης δεξιοτήτων για το μελλοντικό εργατικό προσωπικό, και μέσα από την άλλη αναμενόμενη και πολυδιαφημιζόμενη προγραμματική δήλωση, την ‘ελεύθερη επιλογή σχολείου’ μπαίνουν και αυτά στο χρηματιστήριο αξιών ως ένα ακόμα προϊόν προς κατανάλωση.
Η παιδεία, η υγεία, η εργασία και τα δικαιώματα καθίστανται σοβαρά επαπειλούμενα είδη υπό τη μέγγενη του νεοφιλελευθερισμού. Όσον αφορά την παιδεία τα κομμάτια έχουν τοποθετηθεί και το παζλ ολοκληρώνεται μπροστά στα μάτια μας– κρατική υποχρηματοδότηση, σχολική αυτονομία, εσωτερική και εξωτερική αξιολόγηση εκπαιδευτικών, εξετάσεις μαθητών (PISA, τράπεζα θεμάτων), αριστεία και πρότυπα σχολεία, ελεύθερη επιλογή σχολείου (όποιου αντέξει την μέγγενη), πειθαρχικές διώξεις και επιθέσεις σε συνδικαλιστικά δικαιώματα για όσους αγωνίζονται να προστατέψουν τη δημόσια, ισότιμη παιδεία.
Δεν υπάρχουν πια αμφιβολίες ούτε υπεκφυγές. Το δημόσιο σχολείο, το επάγγελμα του εκπαιδευτικού, το μορφωτικό δικαίωμα του μαθητή, το συνδικαλιστικό δικαίωμα του εργαζόμενου, η προοπτική κοινωνικής ισότητας και δικαιοσύνης επαπειλούνται όλο και περισσότερο μέσα σε αυτό το ζοφερό σκηνικό…Αν δεν τα προστατέψουμε εμείς τότε ποιος;;
ΠΗΓΕΣ
* https://www.spiegel.de/start/lehrkraeftemangel-nur-rund-jeder-zweite-lehramtsstudent-schliesst-das-referendariat-ab-a-983d1bc5-75a7-4bd6-b5cc-2b412e05d475?fbclid=IwAR0M-9USt63gYr1i-l8Kb64HfT_fdAFWRveQRLYriK6hTqpbzTv4HUmgQOc
