του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη,
που δε ζητάνε τίποτα και δίνουν αν χρειαστεί και τη ζωή τους την ίδια.
που παίρνουν αγκαλιά τα παιδιά τους και γυρνάνε από νησί σε νησί και από χωριό σε χωριό για γνωρίσουν βιωματικά τη γεωγραφία του τόπου, να υπηρετήσουν τη δημόσια παιδεία και να αντιμετωπίσουν μετά την αδιαλλαξία της εξουσίας.
που ξυπνάνε ξημερώματα και γυρνάνε το βράδυ για να τα βγάλουν πέρα με τις κωλοανάγκες της ζωής, και που στερούνται την αγκαλιά και την αγάπη των σπλάχνων τους γιατί «δε βγαίνει αλλιώς».
που αντιμετωπίζουν τη συνειδητή αδιαφορία της πολιτείας για την έλλειψη βρεφονηπιακών και παιδικών σταθμών.
που μεγαλώνουν ανθρώπους με ευαισθησίες, κόντρα στις επιταγές των «από πάνω», που σέβονται τον εαυτό τους και τους γύρω τους, και που μαθαίνουν να μην επιτρέπουν την καταπίεση και να μην αντέχουν την υποκρισία.
που πασχίζουν να μάθουν στα παιδιά τους να διεκδικούν όσα τους στερούν, να πολεμάνε για όσα τους εμπνέουν, να αγαπάνε το αληθινό και να γκρεμίζουν το σάπιο.
που μαθαίνουν στους γιους ότι και οι άντρες κλαίνε όταν νιώθουν την ανάγκη να το κάνουν και στις κόρες ότι το «όχι» σημαίνει μόνο «όχι» και τίποτε λιγότερο.
που κλαίνε όταν συγκινούνται μα δεν κλαίγονται όταν συναντούν δυσκολίες, που σφίγγουν τα δόντια και τις γροθιές και αγωνίζονται μέχρι την τελική νίκη.
που όταν χρειαστεί, κουβαλάνε τα παιδιά τους στους ώμους για χιλιόμετρα μέχρι να βρουν λίγο νερό να ξεδιψάσουν ή μέχρι να φτάσουν στην πόρτα του σχολείου που εκείνες ποτέ δεν πέρασαν.
που γίνονται σωσίβιο σε αφιλόξενα πελάγη για να μην πνιγούν τα παιδιά τους, που κάνουν τα χέρια τους κουπιά σε τρύπιες βάρκες, και που γίνονται χαλί σε κοφτερά βράχια για να πατήσουν οι ξυπόλητες πατουσίτσες τους.
που απλώνουν τις φτερούγες τους για να προστατέψουν τους ανυπεράσπιστους φοιτητές από τους πραίτορες της εξουσίας.
που έχουν παιδιά τους όλα τα ανυπεράσπιστα παιδιά του κόσμου, όλα τα παιδιά που δεν έχουν πια στέγη, τροφή, ρούχα και όνειρα.
που ξενυχτάνε με τα παιδιά τους κρατώντας τους το βιβλίο λίγο πριν τις απάνθρωπες πανελλήνιες.
που θα είναι δίπλα στα παιδιά τους και μετά τις εξετάσεις, όποια κι αν είναι τα αποτελέσματα.
που είναι για τα παιδιά τους οι ρίζες, όχι για να τα κρατάνε ακίνητα αλλά για να τα βοηθήσουν να μεγαλώσουν τα φτερά τους και να πετάξουν μακριά, παρέα με τα όμορφα όνειρά τους.
που αποχαιρετάνε με πόνο μα και χαρά τα παιδιά τους σε όλα τα λιμάνια της ζωής τους και είναι πάντα εκεί για να τα υποδεχτεί όταν επιστρέψουν.
που δε βλέπουν στα παιδιά τους τη δική τους προέκταση αλλά την ελπίδα και την αρχή ενός υπέροχου ταξιδιού που θα πάει το ζώο ένα βήμα πιο κοντά στον άνθρωπο και την κοινωνία χιλιόμετρα μακριά από τη ζούγκλα.
που γίνονται γλύκα σαν είναι να αγκαλιάσουν τα παιδιά τους και οργή απέναντι σε όποιον θελήσει να πειράξει έστω και μία τους τρίχα.
που υπήρξαν οι καλύτεροι παραμυθάδες για πολλές νύχτες παιδικής αγρύπνιας, οι καλύτερες νοσηλεύτριες για πολλές νύχτες παιδικού πυρετού, οι καλύτερες μαγείρισσες για πολλά μεσημέρια παιδικής ανορεξίας και ο σίγουρος και ακλόνητος στόχος για πολλές στιγμές παιδικής ανησυχίας και αμφισβήτησης.
που θα είναι πάντα εκεί, ακούραστες και αμετανόητες να φωνάζουν τρέχοντας πίσω από τα παιδιά τους: ζακέτα να πάρεις και φασίστας ποτέ να μη γίνεις.
Χρόνια πολλά βρε μάνα…
