του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη,
«Όταν το δίκιο ξεχειλίζει και γίνεται ποτάμι, ο φόβος αλλάζει λημέρι. Ο αδικημένος γίνεται θηρίο κι αλίμονο σ’ αυτόν που μπροστά του θα βρεθεί. Το αίσθημα του δικαίου δεν βγαίνει παράνομο, δεν διώκεται, δεν δικάζεται, δεν καταδικάζεται, δεν φυλακίζεται. Μόνο νικάει».
Η 15η Φλεβάρη του 2023 θα περάσει σίγουρα στην Ιστορία του εκπαιδευτικού κινήματος, και όχι μόνο, ως μία ημερομηνία-ορόσημο, μία ημερομηνία-μήνυμα με πολλούς αποδέκτες.
1ος αποδέκτης το υπουργείο παιδείας, η κυβέρνηση αλλά και όλο το αστικό πολιτικό προσωπικό του τόπου που εδώ και τέσσερις δεκαετίες προσπαθεί, μάταια όμως, να γυρίσει τους δείκτες του ρολογιού της εκπαίδευσης πίσω σε σκοτεινές και αραχνιασμένες εποχές. Σε εποχές όπου ο αυταρχισμός και ο φόβος, η τυπολατρία και η υποταγή κυριαρχούσαν, μέχρι που το εκπαιδευτικό κίνημα και ολόκληρη η κοινωνία, έστειλε τους εκφραστές του στα αζήτητα.
Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο μήνυμα αντίστασης, μήνυμα αξιοπρέπειας, τελεσίγραφο κανονικό, να μην τολμήσουν οι νεοεπιθεωρητές να περάσουν τις τάξεις γιατί είναι ανεπιθύμητοι. Ήδη άρχισαν οι πρώτες ακυρώσεις.
2ος αποδέκτης οι μαθητές και οι γονείς, που αναγκάζονται σε συνθήκες ανασφάλειας, ανεργίας, φτώχιας και ακρίβειας να σταθούν όρθιοι απέναντι στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στο δημόσιο σχολείο.
Βαθμολογίες, εξετάσεις, κόντρα εξετάσεις, τράπεζα θεμάτων, ανταγωνισμοί, πανελλήνιες-μεγάλη μπίζνα-με τους γονείς να πρέπει να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη. Διότι στην ανταγωνιστική καπιταλιστική απάνθρωπη κοινωνία δεν θα μπορούσε ο χώρος της εκπαίδευσης να μην ακολουθήσει.
Με τα κενά να καλύπτονται – και αν – τα Χριστούγεννα, με τα πολυπληθή τμήματα, με τα σχολεία που πλημμυρίζουν, γκρεμίζονται και κρυώνουν λόγω έλλειψης θέρμανσης, με τον κόφτη της ελάχιστης βάσης εισαγωγής και με την τριτοβάθμια εκπαίδευση να μοιάζει όνειρο μακρινό για όσους περάσουν σε κάποια σχολή μακριά από το σπίτι τους.
Το μήνυμα, ήταν ξεκάθαρο μήνυμα συμπαράστασης μαζί με μια μεγάλη υπόσχεση πως οι εκπαιδευτικοί θα στηρίξουν και πάλι τη δημόσια καθολική και δωρεάν παιδεία.
3ος αποδέκτης η κοινωνία ολόκληρη. Και εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που έχει ασπαστεί τον τηλεκατευθυνόμενο αυτοματισμό και θεωρεί τους εκπαιδευτικούς τεμπέληδες, ανθρωπάκια και δημόσιους υπαλληλίσκους αλλά και το υπόλοιπο κομμάτι που βλέπει τους εκπαιδευτικούς ως ελπίδα και αποκούμπι για να μπορέσουν τα παιδιά τους να χτίσουν μια καλύτερη κοινωνία αρκεί να γκρεμίσουν την παλιά και τη σάπια.
Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο μήνυμα αντίστασης και αγώνα, μήνυμα ελπίδας πως χαμένοι είναι μόνο οι αγώνες που δεν δόθηκαν ποτέ.
Όσοι βρέθηκαν στους δρόμους τη μέρα της απεργίας ένιωσαν και πάλι το ρίγος της πραγματικής ελπίδας, όχι της εκλογικής, που ξαναγεννιέται στα σοκάκια της αντίστασης και την ανυπομονησία της οργής που σου δίνει τη σιγουριά της νίκης.
Και ήταν πάρα πολλοί αυτοί που βρέθηκαν στους δρόμους. Τόσοι πολλοί που τρόμαξαν για μία ακόμη φορά υπουργούς και γραμματείς και τους ανάγκασαν να κρυφτούν και πάλι «πίσω από τις λέξεις» που εξέπεμπαν απειλές και εκφοβισμούς. Δεν είναι η πρώτη φορά το κάνουν, δεν θα είναι η πρώτη φορά που η προσπάθειά τους θα πέσει στο κενό. Σαν γνήσιες και συνεπείς παραφυάδες της εξουσίας, όταν δεν μπορούν να πείσουν με τα ψέματα επιστρατεύουν να δείξουν τα δόντια τους. Όμως το ξεδόντιασμά τους έχει αρχίσει. Φοβούνται και σκούζουν για να φανούν άτρωτοι, όμως και πάλι η μυρωδιά από τον ιδρώτα στο σβέρκο τους προδίδει το φόβο τους.
Διαλέγουν ύπουλα να επιτεθούν στους νεοδιόριστους εκβιάζοντας με τον χειρότερο τρόπο τη μονιμοποίησή τους. Δεν θα τους περάσει. Οι νεοδιόριστοι δεν είναι μόνοι τους. Όλος ο κλάδος στέκεται στο πλευρό τους.
Ο αγώνας που ξεκίνησε δεν γίνεται και δεν πρέπει να ξεφουσκώσει. Δεν θα τον αφήσουμε να ξεφουσκώσει όσο κι αν το προσπαθήσουν κάποιοι. Θα κλιμακωθεί και θα ξεχυθεί σε ακόμη περισσότερους δρόμους με ακόμη μεγαλύτερη συμμετοχή.
Η μάχη ενάντια στην αξιολόγηση είναι υπόθεση όλων μας και όλοι μαζί θα υψώσουμε τη σημαία της νίκης.
Ελλάδα-Πορτογαλία-Μεγάλη Βρετανία μία ανάσα δρόμος. Δρόμος του αγώνα προς τη μεγάλη νίκη.
