της Σοφίας Χατζοπούλου,
Εν έτει 2023 εν Ελλάδι, μα δυστυχώς και σε άλλες πλανεμένες χώρες, η βασιλική σαπουνόπερα καλά κρατεί.
Πρώτη θέση φυσικά, όπως σε κάθε σαπουνόπερα έχουν τα μίντια. ‘Φάγαμε’ όλον τον προηγούμενο Σεπτέμβριο να παρακολουθούμε τη προετοιμασία και την ταφή της υπέργηρης βασίλισσας του Ηνωμένου Βασιλείου. Μάθαμε όλο το πρωτόκολλο, τη ζωή της, τις συνήθειές της, όλα τα σκάνδαλα και σκανδαλάκια του παλατιού– όχι όμως και τα σημαντικά ιστορικά ατοπήματα μέχρι και εγκλήματα της δεύτερης Ελισάβετ. Για την πρώτη, την αδελφοκτόνα παρθένα, ας μην το συζητήσουμε…αυτήν την βγάζουν λάδι οι ταινίες του Χόλιγουντ.
Ολόκληρη η μέρα του λαϊκού προσκυνήματος καλύφθηκε από την ελληνική τηλεόραση, όχι μόνο την ιδιωτική αλλά και την δημόσια…Ναι, αυτήν που πληρώνουμε όλοι μας με ανταποδοτικά τέλη. Όλα παρέλυσαν εκείνη τη μέρα, για να παρακολουθήσουμε λεπτό προς λεπτό την κηδεία ενός προσώπου, μιας αρχηγού κράτους που δεν ήταν το δικό μας. Ήταν η γκλαμουριά; τα χρυσάφια; τα ακίνητα στρατιωτάκια και η αχλή του αβαείου; Ήταν το Νέτφλιξ με όλες τις ταινίες τους για τις Αγγλίδες βασίλισσες; Ήταν τα πριγκιπόπουλα με τις πριγκιποπούλες και τις σταχτοπούτες τους; Η Ελλάδα πάντως εκείνη τη μέρα ως σωστό προτεκτοράτο απότεινε φόρο τιμής στην ηγεμόνισσα της παλαιάς αυτοκρατορίας που αιματοκύλισε τον κόσμο όλον.
Η δε Βρετανία επιβεβαίωσε και ισχυροποίησε για άλλη μια φορά τον εθνικό της μύθο προς τα μέσα και προς τα έξω, ότι δηλαδή η αυτοκρατορία της δεν τελείωσε ποτέ, αλλά συνεχίζεται μέσω άλλων οδών, οικονομικών, πολιτιστικών, επιχειρηματικών, μιντιακών, γλωσσικών.
Εκείνη την περίοδο γινόντουσαν αναφορές σε όλες τις ειδήσεις σχετικά με τη συγγένεια μεταξύ των μελών της βρετανικής αγγλικής οικογένειας και της έκπτωτης βασιλικής οικογένειας εδώ στην Ελλάδα. Για κάποιο λόγο οι δημοσιογράφοι και λοιποί καμάρωναν και ψήλωναν δυο πόντους, όταν αναφερόντουσαν σε κάτι που το ξέρουν και οι πέτρες, ότι δηλαδή οι βασιλικοί γόνοι παντρεύονταν μεταξύ τους, με όποια βιολογική ανωμαλία αυτό είχε, μη χυθεί καθόλου από το γαλάζιο αίμα και πάει ο θρόνος – και οι γαίες – σε κανένα ‘μπάσταρδο’. Μέσα λοιπόν σε όλα αυτά τα δευτεροξάδελφα και τριτοξάδελφα οι ‘περήφανοι’, ‘εθνικόφρονες’ Έλληνες των καναλιών μιλούσαν με στόμφο για τη συγγένεια της Μεγάλης Βρετανίας με την ψαροκώσταινα…
Και ήρθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου και απέθανε και ο έκπτωτος βασιλιάς των Ελλήνων, ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ και τώρα πολιτεία και μίντια αναρωτιούνται τι να τον κάνουνε; Ιδού η ευκαιρία να συνεχιστεί η σαπουνόπερα στα πάτρια εδάφη, ιδού η ευκαιρία να κλέψουμε λίγο από τη δόξα (;) των χωρών της βορειοδυτικής Ευρώπης συν Ισπανίας που διατηρούνε τα σύμβολα της οικονομικής και πολιτικής τους παντοδυναμίας ως κόρη οφθαλμού, ακόμα κι αν τα χρυσάφια τους βρωμάνε αίμα και πόνο σαν τα τρίψεις. Ιδού η ευκαιρία για ορισμένους να επαναφέρουν ερωτήματα που για τη χώρα μας έχουν λήξει δημοκρατικά και πανηγυρικά εδώ και δεκαετίες.
Η κυβέρνηση διαμηνύει πανταχόθεν ότι ‘δεν είναι πολιτικό ζήτημα’, όπως συνηθίζει να λέει για τα πάντα, πιστή στην αποπολιτικοποιημένη κουλτούρα του νεοφιλελευθερισμού. Αν όμως δεν είναι πολιτικό ζήτημα γιατί συζητιέται σε υπουργικά συμβούλια; Γιατί γράφουνε και ξαναγράφουνε τελετουργικά και πρωτόκολλα για την ταφή ενός ιδιώτη; Στην αρχή ακούστηκαν φήμες για κηδεία δημοσία δαπάνη, για τελετουργικά ταφής αρχηγού κράτους, ακόμη και για λαϊκό προσκύνημα… Μετά τα μάζεψαν σκεπτόμενοι ίσως το πολιτικό κόστος όλης αυτής της παραφιλολογίας για ένα ζήτημα που θέλουν δεν θέλουν είναι πολιτικό, αφού συνδέεται με ιστορικά γεγονότα – πληγή για τη χώρα αυτή. Όσο κι αν θες να σβήσεις τη μνήμη υπό το θάμπος των χρυσαφικών, των οικόσημων και των πολυτελών τουαλετών δεν μπορείς να παρουσιάζεις την ταφή ενός ιστορικού, πολιτικού προσώπου, το οποίο όσο ζούσε έκανε συγκεκριμένες επιλογές που σύρανε τον λαό σε ανείπωτες περιπέτειες, ως ένα ‘μη πολιτικό ζήτημα’. Όσο κι αν προσπάθησε, λοιπόν, η κυβέρνηση να θολώσει τα νερά και εκτιμώντας το εκλογικό κόστος δεξιά και αριστερά, άρχισε σιγά σιγά να προσθέτει τιμές και ‘όργανα’ στην κηδεία του ‘ιδιώτη’ προφασιζόμενη ποικίλες δικαιολογίες.
Μία από αυτές είναι το ‘τι εικόνα θα δώσει το Ελληνικό κράτος στους αρχηγούς κρατών’ βλ. βασιλικές οικογένειες που θα βρεθούν εδώ στην κηδεία του συγγενούς τους. Αναρωτιέμαι, οι αρχηγοί αυτοί κρατών έρχονται εδώ με αυτόν τον ρόλο τους; Έχει κανονιστεί μήπως να συναντηθούν και να συζητήσουν με την κυβέρνηση; Ή μήπως έρχονται εδώ με δική τους πρωτοβουλία, για ιδιωτική, προσωπική τους υπόθεση, όπως όταν ‘σουλατσάρουν’ στο Αιγαίο με τις θαλαμηγούς τους στις καλοκαιρινές διακοπές στην εξωτική Ελλάδα; Μα όχι, για την κυβέρνηση φαίνεται δεν ισχύει αυτό, οπότε αναβάθμισε την συμμετοχή της στην τελετή μέσω του αντιπροέδρου της κυβέρνησης.
Όλοι στην κυβέρνηση επίσης ήθελαν να αποφύγουν την καυτή πατάτα της δημοσίας δαπάνης, αλλά από την ώρα που ανακοινώθηκε ο θάνατος, οι υπηρεσίες δημοσίων έργων έχουν βαλθεί να σουλουπώσουν το πλήρως εγκαταλελειμμένο κτήμα του Τατοΐου. Εδώ έχει μέγιστη σημασία ότι το κτήμα αυτό που έχει περιέλθει στον φυσικό του κτήτορα, το ελληνικό δημόσιο, το 1994 με την κυβέρνηση Παπανδρέου, δεν έχει στην πραγματικότητα αξιοποιηθεί και δοθεί στον λαό εδώ και δεκαετίες. Τώρα λοιπόν με διαδικασίες φαστ τρακ για χάρη του έκπτωτου και των ‘εκλεκτών’ επισκεπτών φτιάχνονται δημοσία δαπάνη τα χορταριασμένα μονοπάτια, κόβονται τα καμμένα δέντρα, γίνονται επισκευές στα οικοδομήματα…Πολιτικές επιλογές που τα λένε όλα.
Τελευταία – προς το παρόν – πολιτική επιλογή της κυβέρνησης είναι να τεθεί το φέρετρο σε λαϊκό προσκύνημα. Απόφαση με πολιτικές διαστάσεις για έναν έκπτωτο βασιλιά που στα χρόνια της βασιλείας του σφετερίστηκε το αξίωμά του για να υποβάλλει τη βούλησή του σε μια δημοκρατικά εκλεγμένη, αυτοδύναμη κυβέρνηση, στην προσπάθειά του να δημιουργήσει μια κυβέρνηση-μαριονέτα, όπως επιθυμούσαν τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων της εποχής, αλλά και η δική του ματαιοδοξία. Μια απόφαση με συνέπειες στην πολιτική διαμόρφωση του πολίτη και της νέας γενιάς για έναν πρώην αρχηγό κράτους που αφού καταπάτησε τη δημοκρατία υποβοηθούμενος από την επονείδιστη αποστασία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και λοιπών αποστατών, παρέδωσε τη χώρα στη δικτατορία των συνταγματαρχών. Αυτή η τελευταία εμπλοκή των αποστατών να πούμε πως επιμελώς κρύβεται από όλα τα κανάλια – πλήρως εξαρτώμενα από τις κρατικές επιχορηγήσεις – για να μην ανοίξει καμία συζήτηση για την άλλη μεγάλη, ‘αγία’ οικογένεια των νυν κυβερνώντων.
Οι επιλογές αυτές έχουν μέγιστη σημασία όταν η κυβέρνηση θέτει έναν ξεπερασμένο, έκπτωτο με απόφαση του ελληνικού λαού, θεσμό σε δημόσιο προσκύνημα και δημόσια προβολή. Κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών, όταν η συζήτηση στα σχολεία τον προηγούμενο Σεπτέμβριο ήταν ότι ‘πέθανε η βασίλισσα, κυρία’…Αναρωτιέμαι τι θα ρωτήσουν τα παιδιά από Δευτέρα και το βασικότερο τι θα τους απαντήσουμε… Πως η εκπαίδευση θα μπορέσει να πολεμήσει την παραχάραξη της ιστορίας και τη μιντιακή και πολιτική σήψη που μας περιβάλλει, όπως οφείλει.
