του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη,
Στο 4,86% τα επιτόκια τραπεζικού δανεισμού για τον Οκτώβρη του 2022. Στο 0,05% το αντίστοιχο επιτόκιο καταθέσεων. Κι όμως αυτό δεν θεωρείται τοκογλυφία, για το τραπεζικό σύστημα, τις αγορές και τους υπηρέτες τους.
Για τους εργαζόμενους όμως;
Από σχετικό δημοσίευμα στο διαδίκτυο:
Όπως προκύπτει από στοιχεία, τα οποία παραθέτει η Κομισιόν στην 14η μεταμνημονιακή έκθεσή της, η διεξαγωγή των πλειστηριασμών κερδίζει συνεχώς έδαφος από την επανέναρξή τους μετά την πανδημία τον Σεπτέμβριο του 2021. «Ο αριθμός των ηλεκτρονικών δημοπρασιών που προγραμματίστηκαν και διενεργήθηκαν το πρώτο τρίμηνο του 2022 ήταν υψηλότερος από ό, τι τα πρώτα τρίμηνα των προηγούμενων τεσσάρων ετών.
Την περίοδο από 1η Οκτωβρίου 2021 έως 18 Μαρτίου 2022, διενεργήθηκε πάνω από το 70% των 13.695 προγραμματισμένων πλειστηριασμών (σ.σ. ήτοι, περίπου 9.586), εκ των οποίων το 20% – 1.917 – οδήγησε στη μεταβίβαση του ακινήτου», σημειώνεται χαρακτηριστικά και προστίθεται: «Πάνω από τα μισά από αυτά αποκτήθηκαν από τρίτους, σημαντική αύξηση σε σύγκριση με το παρελθόν, όταν η πλειονότητα των δημοπρατούμενων ακινήτων κατέληγε στα χαρτοφυλάκια ακινήτων των τραπεζών και των servicers».
Σύμφωνα με την Κομισιόν, το μη εξυπηρετούμενο χρέος που έχει βγει από τους ισολογισμούς των τραπεζών παραμένει στα χέρια των servicers, οι οποίοι διαχειρίζονταν 79,7 δισ. ευρώ κυρίως μη εξυπηρετούμενων δανείων έως τα τέλη Δεκεμβρίου 2021, μεγάλο μέρος των οποίων υπό τη μορφή τιτλοποιημένων χαρτοφυλακίων μη εξυπηρετούμενων δανείων, στο πλαίσιο του προγράμματος «Ηρακλής». «Αυτές οι εταιρίες στοχεύουν στη μεγιστοποίηση των ανακτήσεων μέσω αναδιαρθρώσεων και, εάν δεν είναι εφικτό, με ρευστοποιήσεις. Η πανδημία έχει περιπλέξει την ομαλή εκτέλεση των επιχειρηματικών σχεδίων για ορισμένα από τα τιτλοποιημένα χαρτοφυλάκια μη εξυπηρετούμενων δανείων».
Στον κόσμο της αγοράς, των επιχειρήσεων, των τραπεζών και των κυβερνήσεων που τους υπηρετούν, οι ζωές και ο μόχθος των εργαζόμενων είναι στεγνοί αριθμοί, χαρτοφυλάκια, εξυπηρετούμενα ή μη δάνεια και κυρίως κέρδη, ο σκοπός που αγιάζει όλα τα μέσα.
Τελείως ξεδιάντροπα οι τραπεζίτες, με αφορμή το σκάνδαλο Πάτση, δηλώνουν πως ο «νόμος» τους απαγορεύει να πουλήσουν στο 1/12 της αξίας τα δάνεια στους δανειολήπτες. Δεν απαγορεύεται όμως να πουληθούν σε ιδιώτες διαχειριστές οι οποίοι μάλιστα δανείζονται από τους ίδιους τους τραπεζίτες για να στήσουν «τη μηχανή», που θα έλεγε και ο αείμνηστος Τσιφόρος.
Τι κι αν ο νόμος ψηφίστηκε από μία πρόθυμη κυβέρνηση κατόπιν παραγγελίας των τραπεζιτών; Και αναφερόμαστε σε τράπεζες που ανακεφαλαιοποιήθηκαν τρεις φορές με χρήματα των εργαζόμενων!
Ήδη τα πρώτα σημάδια για νέο κύμα ξεσπιτώματος άρχισαν να φαίνονται. Με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, οι μάχες πλέον δίνονται εκεί που οι δικαστικοί κλητήρες με την συνδρομή των δυνάμεων καταστολής και προστασίας των μεγάλων συμφερόντων εισβάλουν στα σπίτια ανυπεράσπιστων δανειοληπτών. Τι κι αν χρωστάνε μερικές χιλιάδες ευρώ;
Κανένας δικαστικός κλητήρας και καμία αστυνομική δύναμη δεν εισέβαλε, για παράδειγμα, στα γραφεία της ΝΔ και του Πα.Σο.Κ παρόλο που τα χρέη τους είναι δυσθεώρητα.
Ο λαός, αν και επέδειξε γρήγορα αντανακλαστικά αποτρέποντας σε δύο περιπτώσεις το ξεσπίτωμα των ανθρώπων από τα κατασχεμένα σπίτια, η κατάσταση έχει πάρει δραματικές διαστάσεις. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση, προσπαθώντας να προλάβει τη λαϊκή οργή που έρχεται, κάνει τάχα πως «μαλώνει» τους τραπεζίτες ζητώντας τους να γίνουν πιο ευαίσθητοι σχετικά με τα δικαστικά έξοδα. Για μια ακόμη φορά η υποκρισία ζει και βασιλεύει.
Η ανάγκη να σταματήσει η συνεχιζόμενη αύξηση των επιτοκίων είναι κάτι παραπάνω από επιτακτική.
Οι επιπτώσεις των πολιτικών της Ε.Ε στο πετσί των εργαζομένων στο ζήτημα των επιτοκίων, της ακρίβειας, των καυσίμων αλλά και στον τομέα της παραγωγής αγαθών είναι πλέον εμφανείς.
Η αναγκαιότητα της εξόδου της χώρας από την Ε.Ε και όλους τους αντιδραστικούς χρηματιστηριακούς διεθνείς οργανισμούς φαντάζει μονόδρομος αν θέλουμε η ζωή μας να «πάει αλλιώς».
Φτάνει πια το ξεσπίτωμα, το κρύο, η πείνα, η ακρίβεια και η θυσία της ζωής μας στο βωμό των υπερκερδών.
Στα άμεσα αιτήματα των εργαζομένων, δίπλα σε αυτά της αύξησης των μισθών και της μείωσης των ωρών εργασίας πρέπει πλέον να προστεθεί και το αίτημα για απαγόρευσης των κατασχέσεων των σπιτιών των εργαζομένων για χρέη προς τις τράπεζες.
Οι τράπεζες χρωστάνε στο λαό και όχι το αντίθετο.
