της Αριάδνης Τακουρίδου,
Η πολυσυζητημένη ενεργειακή κρίση που εκτοξεύει τις τιμές στα ύψη και οδηγεί σε φτωχοποίηση μεγάλο ποσοστό του εργατικού κόσμου, ο πόλεμος Ουκρανίας-Ρωσίας δημιουργούν ένα δυστοπικό τοπίο παγκόσμιας κρίσης με ολέθριες συνέπειες στον κόσμο. Ταυτόχρονα, δίνεται το πάτημα σε φασιστικά και ναζιστικά ιδεώδη να τρυπώσουν στην κοινωνία σπέρνοντας το μίσος. Έτσι συνέβαινε πάντα, σε περιόδους οικονομικής ανέχειας και παρακμής. Ναζιστικά μορφώματα έβρισκαν την ευκαιρία να δηλητηριάσουν την κοινωνία. Κάπως έτσι δεν πέφτουμε από τα σύννεφα με την εκλογή της Τζόρτζια Μελόνι ως πρωθυπουργό στην Ιταλία. Η συντηρητική εθνικιστική της ατζέντα έχει αναδυθεί από πληθώρα δηλώσεων της, καθώς και από την ίδια την πολιτική της ατζέντα. Δεν έχει κρύψει τον θαυμασμό της στον Μουσολίνι και έχει δηλώσει: «Ναι στη φυσιολογική οικογένεια, όχι στο λόμπι των ΛΟΑΤΚΙ, ναι στη σεξουαλική ταυτότητα, όχι στην ιδεολογία του φύλου, ναι στις οικουμενικές χριστιανικές αξίες, όχι στη βία των ισλαμιστών, ναι στα ασφαλή σύνορα, όχι στη μαζική μετανάστευση, ναι στην εργασία για τους πολίτες μας, όχι στη διεθνή οικονομία, ναι στην κυριαρχία του λαού μας, όχι στους γραφειοκράτες των Βρυξελλών».
Το σχολείο ως μικρογραφία της κοινωνίας αντανακλά καθετί που συμβαίνει σε αυτή… Μπροστά σε αυτό τον κίνδυνο επαναπροσδιορίζεται ο ρόλος των εκπαιδευτικών και η σημασία της παρέμβασής τους μπροστά σε φαινόμενα φασισμού, που διαμορφώνουν την καθημερινή κουλτούρα του σχολείου. Η εγρήγορση, η καθημερινή αντίσταση των εκπαιδευτικών απέναντι σε κάθε «μικρόβιο» που σπείρει την ξενοφοβία, το μίσος στο διαφορετικό είναι αναγκαία για να αλλάξει η ροή.
Συγχρόνως προσφυγικές ροές από γείτονες χώρες έχουν πυροδοτήσει και θα πυροδοτήσουν νέες επιθέσεις φασιστών απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες χρησιμοποιώντας μια ρητορική που έπειθε κατά καιρούς μερίδα κόσμου, αποδίδοντας συγκυρίες όπως ανεργία και εγκληματικότητα στην εισροή προσφύγων. Η ξενοφοβία, το μίσος στο διαφορετικό εισχωρεί και στα σχολεία. Εχουμε γίνει μάρτυρες στο πρόσφατο παρελθόν συλλόγων γονέων και κηδεμόνων σε διάφορα μέρη στην Ελλάδα να αντιδρούν έντονα και απροκάλυπτα στην εγγραφή προσφυγόπουλων στα σχολεία με αστεία επιχειρήματα: «θα κολλήσουν αρρώστιες τα παιδιά μας κ.α.» Παράλληλα οι πολιτικές εξελίξεις για το μακεδονικό ζήτημα αναζωπύρωσαν τις αλλυτρωτικές και εθνικιστικές αντιλήψεις και βρήκαν ευκαιρία κάποιοι να αποδείξουν την εθνική τους «υπεροχή» παρελαύνοντας σε πλατείες ντυμένοι τσολιάδες, μακεδόνες και ό,τι μπορεί να φανταστεί κάποιος. Μέσα σε αυτό τα καρναβαλίστικο – κανιβαλίστικο κλίμα στοχοποιήθηκαν εκπαιδευτικοί σε σχολεία που τόλμησαν να εκφράσουν άποψη βασισμένη σε ιστορικά τεκμήρια, γράφτηκαν φασιστικά συνθήματα σε τοίχους σχολείων και εισχώρησαν ομάδες ακροδεξιών υποκινώντας καταλήψεις. Με αυτή την εθνικιστική ατζέντα εκλέχθηκε και σε μας η κυβέρνηση Μητσοτάκη που αφαίμαξε, φτωχοποίησε περαιτέρω τον λαό. Με το πρόσχημα «όλα για την Ελλάδα και τους Έλληνες» απέσπασε ψήφους από ήδη εξαθλιωμένους πολίτες.
Σαν εκπαιδευτικοί δεν μπορούμε να μείνουμε αδιάφοροι και να παρατηρούμε να εκκολάπτεται «το αυγό του Φιδιού». Οφείλουμε καθημερινά να υψώνουμε τείχη απέναντι σε καθετί μισαλλόδοξο, ρατσιστικό και φασιστικό στοιχείο που μπολιάζει τα σχολεία. Ενημερωτικές δράσεις, εμπλοκή των μαθητών σε αντιρατσιστικά δρώμενα, αξιοποίηση της τέχνης (ταινίες, μουσική, ζωγραφική κ.α.), γνωριμία και αλληλεπίδραση με άλλες εθνότητες είναι μερικοί τρόποι για να ενισχύσουμε την αντιφασιστική δράση στα σχολεία και να τα θωρακίσουμε απέναντι στην εισχώρηση φασιστικών αντιλήψεων. Φυσικά, πέρα από την προσωπική πάλη που οφείλει να δίνει καθεμία/καθένας καθημερινά, η συλλογική δράση μέσα απ’ τα σωματεία μας θα πρέπει να δυναμωθεί για να δίνεται οργανωμένη απάντηση.
Η νεολαία πρέπει να γυρίσει την πλάτη στον φασισμό, τον σωβινισμό, τον εθνικισμό και τον ρατσισμό. Πρέπει να ξαναβγεί στο προσκήνιο των αγώνων για την προάσπιση των μορφωτικών της δικαιωμάτων, για ψωμί και δουλειά με δικαιώματα, για δημοκρατία και ειρήνη και αυτόν τον αγώνα έχουν ηθική υποχρέωση να τον στηρίξουν οι εκπαιδευτικοί.
