του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη,
Δύσκολοι καιροί, ατίθασοι, είναι αυτοί που ζούμε. Κόντρα στο ρεύμα, κόντρα στα συνηθισμένα.
Περίεργοι, μα το Δία, που θα έλεγε και κάποιος αρχαίος θεατρικός συγγραφέας κάνοντας επίκληση σε ανώτερες δυνάμεις προσπαθώντας να εξηγήσει τα «ανεξήγητα».
Είναι καιροί που ελεύθεροι, υποτίθεται, άνθρωποι υποκλίνονται στην υπουργό όταν εκείνη περνάει από μπροστά τους για να μπει στην αίθουσα της εκδήλωσης. Και το χειρότερο; Δεν βρέθηκε ούτε ένας από τους υπόλοιπους να νιώσει ότι πνίγεται και να αναφωνήσει: Έλεος! Όχι άλλο σκύψιμο, όχι άλλη υποταγή!
Όχι, δεν πρόκειται για το δικαίωμα του καθενός να είναι υποταγμένος. Πρόκειται για την ηθική υποχρέωση των υπολοίπων να θέλουν να κοιτάνε την υπουργό κατάματα. Ειδικά, αν πρόκειται για την ίδια υπουργό που στέλνει στα δικαστήρια έναν κλάδο ολόκληρο επειδή τολμά να αμφισβητεί τις επιλογές της τάξης που υπηρετεί και να αντιστέκεται.
Είναι καιροί που χιλιάδες άνθρωποι κλαίνε και θρηνούν για το χαμό μιας γαλαζοαίματης 96 χρονών αλλά καθόλου δεν νοιάζονται που οι ίδιοι για 96 χρόνια την έτρεφαν και τη συντηρούσαν με το δικό τους κόπο μέσα στα πλούτη και τη χλιδή.
Είναι καιροί που οι αδίστακτοι βαφτίζονται ικανοί, που οι κόλακες δίνουν συμβουλές καλής συμπεριφοράς, που θεωρούνται επιστήμονες όσοι συμμετείχαν σε κάποιες εξετάσεις, ακόμη κι αν ήταν εξετάσεις αίματος.
Είναι καιροί που οι υπουργοί, πρωθυπουργοί και λοιποί πολιτικοί υπηρέτες της Ε.Ε και του ευρωπαϊκού κερδοσκοπικού κατασκευάσματος ξεβρακώνονται πολιτικά κάθε μέρα φορώντας, εννοείται, τα πανάκριβα ταγιεράκια και κουστουμάκια, υφασμένα όχι με κλωστές και μετάξια αλλά με αίμα και ιδρώτα εκατομμυρίων, ακόμη και ανήλικων, φτωχοδιάβολων από όλο τον κόσμο.
Περίεργοι καιροί και δύσκολοι. Τιμωρεί ο κλέφτης το θύμα και του φορτώνει και την ευθύνη της κλεψιάς.
Κι ο νόμος συνηγορεί υπέρ του κλέφτη με τη δικαιοσύνη να δικαιώνει το άδικο. Νόμιμες οι περικοπές εκατομμυρίων συνταξιούχων, παράνομες οι περικοπές των συνταξιούχων δικαστών. Περίεργοι καιροί, γεννάει ατίθασους.
Όλος ο «εθνικός κορμός», αφού έκανε ένα διάλειμμα συγκίνησης για να συμπαρασταθεί στον «ελληνικής καταγωγής» χαραμοφάη Κάρολο, συνέχισε να επιδίδεται σε μια ασταμάτητη προσπάθεια τρομοκράτησης των εργαζομένων, των συνταξιούχων και τους νεολαίας.
Μας είπαν πως θα πεινάσουμε, μας είπαν πως θα κρυώσουμε, μας είπαν πως θα μας στείλουν για πόλεμο, πως θα πεθάνουμε από πυρηνικά, πως θα μας απολύσουν, πως δεν θα βρούμε ποτέ δουλειά, πως θα διψάσουμε, πως θα μας τσακίσουν στο ξύλο, πως θα μας κλείσουν φυλακή, εκτός αν…
Εκτός αν το βουλώσουμε και σκύψουμε το κεφάλι για να δουλεύουμε ήλιο με ήλιο. Εκτός αν προσκυνάμε υπουργούς και προϊσταμένους και είμαστε φρόνιμοι.
Εκτός αν λέμε το γάιδαρο πτηνό, το άσπρο μαύρο, τη νύχτα μέρα και το άδικο δίκιο. Τότε ίσως, μας επιτρέψουν να αναπνέουμε λίγο περισσότερο από όσο χρειάζεται για να μπορούμε να δουλεύουμε. Ίσως αφήσουν να μπει μια μικρή ηλιαχτίδα στα κρύα και σκοτεινά δωμάτια των χρεωμένων σπιτιών μας.
Εκτός αν αποφασίσουμε να ζούμε για πάντα στη φυλακή που μας έφτιαξαν.
Σιγά μην τους κάνουμε τη χάρη.
Περίεργοι καιροί, ατίθασοι. Γεννάει ατίθασους.
Όπως κάτι «αλήτες» φοιτητές που αντί να υποδεχτούν με λουλούδια, λουκουμάκια, υποβρύχιο και κρύο νερό τους «συναδέλφους» τους επιστήμονες-τι ήταν αυτό που είπες βρε Τάκη-τους περίμεναν με ανθρώπινες αλυσίδες, υψωμένες γροθιές και κυρίως-αυτό Τάκη σε τσάκισε-κοιτώντας ίσια στα μάτια τους πάνοπλους αστακούς των ΜΑΤ.
Οι ατίθασοι καιροί γεννάνε και ατίθασες συνειδήσεις, κι ατίθασα μυαλά, κι ατίθασες καρδιές που χτυπάνε τόσο δυνατά που λες πως θα σχίσουν το στήθος και θα πεταχτούν έξω.
Γεννάνε κι ατίθασα όνειρα που ζητάνε δικαίωση.
Σε τέτοια όνειρα δεν είχαν ποτέ θέση οι «φρόνιμοι».
Άλλωστε, οι «φρόνιμοι», έχουν πάψει να ονειρεύονται.
Έχουν σβήσει από το λεξικό τους τη λέξη «όνειρο» γιατί έσβησαν πιο πριν το ρήμα «αγωνίζομαι».
