Το 1973 στις ΗΠΑ ήταν μια δικαστική υπόθεση, η Row vs Wade, που δικαίωσε το κοινωνικό αίτημα για το δικαίωμα στον αυτοκαθορισμό του σώματος της γυναίκας και την άμβλωση. Τώρα, σχεδόν 50 χρόνια μετά, το Ανώτατο Δικαστήριο έρχεται να στερήσει ξανά το δικαίωμα αυτό ανοίγοντας την πόρτα στα νομοθετικά όργανα των πολιτειών για την απαγόρευση και ποινικοποίηση της άμβλωσης.
Σίγουρα πρόκειται για μια οπισθοδρόμηση αδιανόητων διαστάσεων σε μια χώρα που αποτέλεσε πυρήνα για τα κινήματα δικαιωμάτων και την εξάπλωσή τους τον προηγούμενο αιώνα. Πολλοί βλέπουν σε αυτή την απόφαση τα αποτελέσματα των μηχανορραφιών του Τραμπ με τον διορισμό ακραίων συντηρητικών δικαστών από μεριάς του στο Ανώτατο Δικαστήριο πριν χάσει τις εκλογές, πολλοί επίσης βλέπουν στο ίδιο το πρόσωπο του Τραμπ τον υπεύθυνο για την ακροδεξιά αλλαγή στην πολιτική της Αμερικής.
Είναι όμως τα πρόσωπα, η ρητορική και οι μεθοδεύσεις τους που καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις, ή μήπως είναι η γενικότερη ακραία, νεοσυντηρητική απάντηση συσπείρωσης απέναντι στον νέο δημογραφικό, οικονομικό και γεωπολιτικό χάρτη που ξεδιπλώνεται παγκοσμίως; Αφορά αυτή η απόφαση μόνο τις Η.Π.Α ή παρόμοιες στάσεις εκφράζονται και σε άλλες χώρες, όπως στην Ελλάδα; Μήπως ο νόμος κατά της άμβλωσης είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου της στέρησης δικαιωμάτων, του ολοκληρωτισμού και του εθνικισμού;
Κατά τη Λορέττα Ρος, (ακτιβίστρια και ιδρύτρια της συλλογικότητας SisterSong Women of Color Reproductive Health), οι περιορισμοί στις αμβλώσεις αλλά και στον έλεγχο γεννήσεων καθώς και ο σχεδιασμός της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία έχουν ως στόχο να εξαναγκάσουν τις λευκές γυναίκες να κάνουν πιο πολλά μωρά. Έτσι είναι σαφής η διάσταση που αποδίδει η Ρος προς μια διευρυμένη και στοχευμένη πολιτική για τη δημογραφική κι εκλογική υπεροχή των λευκών προτεσταντών έναντι του συνεχώς αυξανόμενου αριθμού των λατίνων καθολικών και των αφροαμερικανών, η οποία τελικά θα εγγυάται το status quo και τα οικονομικά συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης στις ΗΠΑ.
Μήπως μας θυμίζει αυτό την κατάσταση στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια με το δημογραφικό ζήτημα να έχει ανέβει στην πολιτική ατζέντα στο βαθμό που αποτελεί πια βασικό μέρος της εκπαίδευσης και της εθνικής ρητορικής; Να θυμηθούμε το ‘Συνέδριο της Γονιμότητας και Αναπαραγωγικής Αυτονομίας’, με τον τελευταίο μάλιστα όρο να αποτελεί έναν ευφημισμό για την υποταγή ουσιαστικά του γυναικείου σώματος στις υπηρεσίες του έθνους; Ή μήπως να θυμηθούμε το “παραστράτημα” του υπουργείου παιδείας με την έγκριση του προγράμματος της ΜΚΟ της Προγεννητικής Αγωγής, εμπνευσμένου από τη θεωρία του αγέννητου παιδιού και την ευγονική παραγωγή “έξυπνων, ευτυχισμένων ανθρώπων”; Αλλά και καθημερινά μέσα από την προπαγάνδα των ΜΜΕ σχετικά με τον τουρκικό και τον μεταναστευτικό κίνδυνο, τίθεται το θέμα της “επικίνδυνης” μείωσης των γεννήσεων και το άδειασμα των σχολείων μας, όχι γενικά κι αόριστα, όχι από τα παιδιά Ρομά ή τα μεταναστόπουλα, αλλά από τα παιδιά των Ελλήνων!
Είναι προφανές λοιπόν, ότι τέτοιες απαγορεύσεις εμπνέονται και έχουν ως στόχο συγκεκριμένες εθνικιστικές και ρατσιστικές πολιτικές και θίγουν τις γυναίκες και τα παιδιά με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά. Με τον καπιταλισμό και τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό της ατομικής ευθύνης να καλπάζει σε παγκόσμιο επίπεδο, ο νόμος έρχεται να ορίσει και να εξαναγκάσει την τεκνοποίηση χωρίς να δημιουργεί τις πραγματικές συνθήκες για αυτό σε κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο. Γυναίκες και άνδρες, οικογένειες ολόκληρες ζουν σε συνθήκες υποβάθμισης και αβεβαιότητας, σε συνθήκες που το χρώμα, η εθνικότητα και η κοινωνική τάξη καθορίζει σε ποιο σχολείο θα πας, τι δουλειά θα βρεις, σε ποια γειτονιά θα ζήσεις, πως θα σου φερθούν στις δημόσιες υπηρεσίες και στην αστυνομία, αν θα σου ανανεωθεί η κάρτα ή αν θα βρεθείς από την άλλη μεριά του φράχτη…κι αυτό ισχύει και για τις ΗΠΑ αλλά και για την Ελλάδα και διεθνώς.
Το φεμινιστικό, το μεταναστευτκό, το δημογραφικό ήταν και πάντα παραμένουν στη βάση τους ταξικά ζητήματα. Κάθε συστημική επίκληση στα δικαιώματα του αγέννητου παιδιού είναι απλά μια επίφαση που κρύβει την απόλυτη αδιαφορία και εγκατάλειψη των δικαιωμάτων του παιδιού αυτού και της οικογένειάς του, αφού αυτό έρθει στον κόσμο. Εργασιακή και οικονομική αβεβαιότητα, μισθοί πείνας και ακρίβεια, διακρίσεις και αποψίλωση κοινωνικών δομών του κράτους, παντελής εγκατάλειψη πολιτικών κρατικής στήριξης της οικογένειας και του σχολείου, είναι λίγα από αυτά που θα αντιμετωπίσει ένα παιδί με το που θα ρθει στον κόσμο…για να μη μιλήσουμε για την υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος, την κλιματική αλλαγή, την εξάντληση των φυσικών πόρων και τον πόλεμο που του επιφυλάσσουν οι πολιτικές της αγοράς των προηγούμενων γενεών.
Το αγέννητο παιδί – κατά προτίμηση αρτιμελές, λευκού χρώματος και χριστιανικού θρησκεύματος – τους ενδιαφέρει τελικά μόνο ως ένας ακόμα αριθμός στα δημοτολόγια, και σε καταλόγους εκλογικούς, φορολογικούς και στρατολογικούς. Η δε γυναίκα που θα το φέρει στον κόσμο είναι σημαντική απλά ως ένα εργαλείο αναπαραγωγής στην κατοχή και υπηρεσία ενός 4ου Ράιχ που δημιουργείται γοργά και συντονισμένα, αυτό του παγκόσμιου καπιταλισμού.
