της Αριάδνης Τακουρίδου,
Πέρασε ήδη ένας χρόνος από την ψήφιση στη Βουλή του αντεργατικού νόμου Χατζηδάκη που μεταξύ άλλων καταργεί το 8ωρο, καθιερώνει τις απλήρωτες υπερωρίες, ρυθμίζει και ελέγχει τη συνδικαλιστική δράση, απελευθερώνει τις απολύσεις, ακόμα και αν υπάρχει δικαστική απόφαση ενάντια στην απόλυση, και άλλα επίμαχα που ξεδιπλώνουν ένα νέο, «εξελιγμένο» εργασιακό τοπίο στα πρότυπα των εργοδοτών που επιζητούν εντατικοποίηση εργασίας με το μικρότερο δυνατό κόστος. Από τη σκοπιά της εκπαίδευσης, φέτος πήραμε μια πρώτη γεύση με το προφανές μπλοκάρισμα απεργιών και στάσεων εργασίας πατώντας στις διατάξεις αυτού του νόμου. Η τρομοκράτηση του κόσμου και οι απειλές από πλευράς Υπουργείου ξεπέρασαν κάθε όριο.
Είναι ένας νόμος που μας αφορά όλες και όλους. Είτε το αφεντικό είναι ο ιδιοκτήτης μιας εταιρίας, μιας επιχείρησης, είτε το ίδιο το κράτος, γίνεται ξεκάθαρη η προσπάθεια καταπάτησης εργασιακών κεκτημένων και η νομιμοποίηση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Είναι ένας νόμος που έχει πολλές προεκτάσεις και που προσπαθεί να επιβάλει το πάγωμα της συνδικαλιστικής δράσης. Μπροστά στην επίθεση που δέχεται η κοινωνία και τα σχολεία, οι νόμοι τους θα επιδιώκουν το φίμωμά μας και την αποτροπή δράσης και αντίστασης. Κι άλλοι «συμπληρωματικοί» νόμοι του νόμου Χατζηδάκη έρχονται και στρώνουν το χαλί στον αυταρχισμό εργοδοτών και διευθυντών. Όπως ο νόμος 4823/21, που ενισχύει τον ρόλο των διευθυντών στα σχολειά και ο σύλλογος διδασκόντων σταδιακά μετατρέπεται σε άβουλο όργανο που υπακούει και πειθαρχεί. Το επόμενο διάστημα οι διώξεις των συνδικαλιστών θα εντείνονται με το γράμμα του νόμου. Η ενημέρωση στα σχολεία, η κουβέντα, η επικοινωνία μεταξύ μας και η λήψη συλλογικών αποφάσεων θα απαγορεύονται, γιατί βάζουν φρένο στα καταστροφικά σχέδιά τους. Συγχρόνως, οι ηλεκτρονικές ψηφοφορίες τείνουν να καθιερωθούν σε μια προσπάθεια αποδυνάμωσης των σωματείων και της πολιτικής διαπαιδαγώγησης του κόσμου μέσα από συλλογικές διαδικασίες. Η απομόνωσή μας θα είναι η καταστροφή και η ισοπέδωση εργασιακών δικαιωμάτων και κεκτημένων.
Το βίωμα των ελαστικών σχέσεων εργασίας απ’ τη σκοπιά των αναπληρωτών εκπαιδευτικών και η προοδευτική αποδέσμευση από τα δικαιώματα που απορρέουν από την εργασία οδηγεί μια ολόκληρη γενιά εκπαιδευτικών να ζει στην ανασφάλεια και τον φόβο του πότε, πού και αν θα δουλεύω και φέτος. Κάθε υπουργείο κάθε Κυβέρνησης και ένα ξεχωριστό νομοσχέδιο που εγγυάται ότι οι εκπαιδευτικοί-λάστιχο είναι ο νέος τύπος εργαζομένου για το σχολείο-επιχείρηση που επιχειρούν να φτιάξουν. Από τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου προοδευτικά φτάσαμε στις τρίμηνες συμβάσεις χωρίς δικαιώματα αδειών και άλλων κεκτημένων, με εργαζόμενους λάστιχο που δεν έχουν ούτε το δικαίωμα να αρρωστήσουν ή να ανήκουν σε κάποια ευπαθή ομάδα. Γίνεται φανερό ότι η εργασία προσαρμόζεται απόλυτα στις απαιτήσεις ενός εργοδότη που μας θέλει εναρμονισμένους με τις ανάγκες για φθηνό κόστος υπηρεσιών, χωρίς δικαιώματα και υποταγμένους στις εκάστοτε απαιτήσεις. Το σχολείο μετατρέπεται με ταχείς ρυθμούς από χώρο διαπαιδαγώγησης και συνάντησης μαθητών κι εκπαιδευτικών σε ένα εργοστάσιο δεξιοτήτων. Οι δάσκαλοι μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο της εργασιακής τους επισφάλειας χάνουν τον ρόλο τους και τα νέα προγράμματα σπουδών θέλουν να τον μετατρέψουν σε έναν διεκπεραιωτή – επιμορφωτή. Οι μαθητές αντιμετωπίζονται σαν το όψιμο εργατικό δυναμικό που θα ετοιμάζεται για τα σαγόνια του κεφαλαίου και της αγοράς. Με φόντο αυτή τη δυστοπία η κοινωνία αμήχανα κοιτά και νέα νομοσχέδια βγαίνουν στα σκαριά να μας συμβιβάσουν στην ιδέα ότι όλα αλλάζουν εναντίον μας.
Ο νόμος Χατζηδάκη επικυρώνει αυτά που ήδη έχουμε βιώσει από τη σκοπιά ενός συμβασιούχου και μας προετοιμάζει για τα κεκτημένα που μέλλεται να χάσουμε αν σταθούμε ως παρατηρητές σε μια πραγματικότητα που το 8ωρο θα μοιάζει πολυτέλεια και η εργασία από ανάγκη και δικαίωμα θα είναι απλά το μέσο επιβολής στις ανάγκες του εργοδότη για επιπλέον κέρδος. Η αλλαγή της ραχοκοκαλιάς των εργασιακών σχέσεων και η γαλούχησή μας στην υποταγή και την εξαθλίωση δεν μας αφήνει περιθώρια δεύτερης σκέψης.
Εναντίωση όλων; Ή ζούμε για να δουλεύουμε;
