της Αριάδνης Τακουρίδου,
Πότε σπάει η αλυσίδα της πραγματικότητας που πνίγει τη ζωή μας; Η πανδημία έχει γίνει το φάντασμα που πλανάται σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας. Κι εμείς σε μια προσπάθεια να ξεφύγουμε από το τέλμα κλείνουμε τα μάτια, για να ζήσουμε μια δήθεν κανονική ζωή.
Τα νοσοκομεία για άλλη μια φορά ασφυκτιούν από διασωληνωμένους, τα αιτήματα για ενίσχυση του ΕΣΥ παραμένουν ανεκπλήρωτα και εμείς μετράμε κύματα πανδημίας και απώλειες.
Τα σχολεία παραμένουν ανοιχτά με 27άρια τμήματα, συγχωνεύσεις τμημάτων, απολύσεις εκπαιδευτικών και την αξιολόγηση να υπογράφει το άδοξο τέλος του δημόσιου σχολείου και εμείς μετράμε κύματα πανδημίας και ευθύνες σε συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Στα ΜΜΜ δεν κολλάμε κορονοϊό, ενώ στα θέατρα και στους χώρους εστίασης παρατηρείται έξαρση κι εμείς μετράμε κύματα πανδημίας, δείχνουμε ταυτότητες, πιστοποιητικά και τεστ παντού.
Σε μια ζωή γεμάτη αποκλεισμούς, περιορισμούς, βία και απαγορεύσεις κλείνουμε τα μάτια και προσποιούμαστε ότι ζούμε. Περίσσεψαν οι διαπιστώσεις και έλειψαν οι δράσεις. Η αποδοχή της κατάστασης και το διάχυτο αίσθημα αδυναμίας για ανατροπή μάς βυθίζει σε μια επανάληψη αυτής της ζοφερής πραγματικότητας με χειρότερους όρους κάθε φορά.
Έγινε συνήθεια η απώλεια … όχι μόνο ζωών, αλλά και κεκτημένων, δικαιωμάτων και ελευθεριών. Μάθαμε να υποκρινόμαστε, να πειθαρχούμε εν γνώσει μας στο παράλογο. Πότε σπάει αυτή η αλυσίδα;
Πότε θα επιβάλλουμε εκείνες τις συναθροίσεις που δίνουν πνοή στις διεκδικήσεις μας; Η ανάγκη για κοινό βηματισμό, κόντρα στους καλοφτιαγμένους νόμους που υπηρετούν τα συμφέροντα των ισχυρών είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Η κρίσιμη στιγμή της συλλογικής μας ευθύνης θα μας φέρει μπροστά σε νικηφόρες μάχες. Η δικαιοσύνη θα αποδοθεί ακόμα και αν γράφεται ανορθόγραφα και θα είναι ακόμα πιο ηχηρή, γιατί οι λέξεις αποκτούν το νόημα τους μέσα από τις δράσεις μας.
