του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη,
– Κοίτα να δεις που βγήκαν στο κουρμπέτι όλοι οι οπαδοί της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» και του «ιδιωτικού ρίσκου», και πανηγυρίζουν για την παραγωγή των εμβολίων για τον κορωνοϊό. Από υπουργούς μέχρι «εργαζόμενους» των τριακοσίων ευρώ, τρομάρα τους!
– Βρε πονηρούληδες, το λιγότερο που μπορώ να πω, όλες οι έρευνες για τα εμβόλια από τις «πονόψυχες» φαρμακευτικές εταιρείες, με δημόσιο χρήμα δεν έγιναν; Πρόκειται για κατακτήσεις των λαών και όχι για ευεργεσίες κάποιων εταιρειών ή κυβερνήσεων.
– Σιγά μη νοιάζονταν για την υγεία μας αυτές οι εταιρίες! Άρα; Οι πατέντες των εμβολίων ανήκουν στους λαούς ολόκληρης της υφηλίου χωρίς αποκλεισμούς. Γιατί κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε;
– Εσείς οι ίδιοι είστε που δηλώνατε ορκισμένοι εχθροί κάθε δημόσιου φορέα και μετά, με κάθε ξετσιπωσιά, χειροκροτούσατε τους εργαζόμενους στα δημόσια νοσοκομεία και εκθειάζατε το δημόσιο σύστημα υγείας.
– Εσείς οι ίδιοι είστε που κλείνατε δημόσια νοσοκομεία και μετά μπαίνατε, εκτός σειράς για να νοσηλευθείτε, όχι σε ιδιωτικά νοσοκομεία που διαφημίζατε ως ανώτερα, αλλά σε δημόσια που πασχίζατε να τα εξαφανίσετε.
– Αλλά όπως λένε, ο λύκος και τα ζαγάρια στην αναμπουμπούλα χαίρονται.
– Βρήκαν ευκαιρία κάτι «αφεντικά της οκάς» και πουλάνε μούρη σε ανυπεράσπιστους εργαζόμενους λες και είναι δέκα Λάτσηδες και είκοσι Μποδοσάκηδες μαζί.
– «Θα παίρνεις 400 το μήνα για άπειρες ώρες δουλειάς και ανασφάλιστος», δηλώνουν χωρίς κανέναν ενδοιασμό στον υποψήφιο για τη «θέση εργασίας των ονείρων του», του αφεντικού φυσικά!
– Βρίσκουν και τα κάνουν είναι η αλήθεια, αλλά όχι για πολύ ακόμα.
– Το εργασιακό καζάνι αρχίζει και σιγοβράζει.
– Οχτώ ώρες δουλειάς, οχτώ ώρες ύπνου και οχτώ ξεκούραση; Γιατί; Μήπως ζούμε ακόμα στις αρχές του εικοστού αιώνα;
– Η αύξηση της παραγωγικότητας έχει φτάσει στα ύψη, ο πλούτος παγκοσμίως έχει συσσωρευτεί στην κυριολεξία σε δύο χούφτες κεφαλαιοκράτες, πουλάνε οικόπεδα στη Σελήνη και προγραμματίζουν ταξίδια στο διάστημα «έτσι για έναν καφέ».
– Ε όχι ρε Χατζηδάκη, δεν θα σου περάσει. Τουλάχιστον εσύ κηρύγματα για εργασία δεν δικαιούσαι να κάνεις. Δεν δούλεψες ποτέ στη ζωή σου, όπως και οι υπόλοιποι του σιναφιού σου, υπουργούλη μου. Το λιγότερο ντροπή σου να κανονίζεις εσύ για το ωράριο εργασίας. Αφού στο λεξικό του Μπαμπινιώτη που έχεις, το λήμμα «εργασία» δεν υπάρχει.
– 4χ4 για όλους τους εργαζόμενους. Τέσσερις ώρες για τέσσερις μέρες τη βδομάδα.
– Τι; Μήπως δεν το αντέχει η οικονομία; Ποια οικονομία; Τα υπερπλούτη του 0,5% του πληθυσμού;
– Τι; Μήπως δεν το αντέχει η κοινωνία; Ποια κοινωνία; Το 0,5% του πληθυσμού; Μόνο αυτούς θα τσούξει μια τέτοια διεκδίκηση. Ας τους τσούξει. Δεν πειράζει, Θα τους περάσει.
– Τι; Μήπως δεν είναι εφικτό; Για ποιους; Μα η λογική του εφικτού δεν είναι αυτή που οδήγησε τους εργαζόμενους σε όλες αυτές τις απώλειες της τελευταίας δεκαετίας;
– Όταν έκοβαν, μισθούς, συντάξεις, δώρα και εργασιακά δικαιώματα ρώτησαν την κοινωνία; Η ψήφος που παίρνουν στις εκλογές τα κόμματα που κυβερνάνε, αποτελεί επιβράβευση για τα όσα κάνουν μετά τις εκλογές;
– Ποντάρουν στο φόβο, επενδύουν στην ελάχιστη εμπιστοσύνη που υπάρχει στα σωματεία και στους συλλογικούς αγώνες, εκμεταλλεύονται την έλλειψη της «υπαρκτής απόδειξης» ενός οράματος που είναι εδώ και μας περιμένει να το ζήσουμε. Τους υποσχόμαστε ότι θα το ζήσουμε.
– «Αντεπίθεση παντού». Είναι μονόδρομος, μονοπάτι στενό με πέτρες κι αγκάθια, όμως αποτελεί τη μόνη διέξοδο διαφυγής από το σκοτάδι της εργασιακής βαρβαρότητας και της απάνθρωπης καθημερινότητας που μας επιφυλάσσουν.
– Ότι μας έκλεψαν τα τελευταία δέκα χρόνια να τα ζητήσουμε πίσω κι ακόμα περισσότερα. Μισθούς, συντάξεις, δώρα, ωράρια εργασίας, εφάπαξ. Με τον ιδρώτα μας ζουν μέσα στη χλιδή.
– Μέρα με τη μέρα πληθαίνουν οι φωνές όλο και περισσότερων εργαζόμενων που ζητάνε πίσω τη ζωή τους, που δεν παζαρεύουν τα δικαιώματά τους, που λένε: «Ως εδώ», τώρα ξεκινάνε τα δικά μας «θέλω».
– Μας φοβούνται περισσότερο από όσο πιστεύουμε και καλά κάνουν. Είμαστε ικανοί να πετύχουμε το ακατόρθωτο. Αυτοί το ξέρουν πως όσα φράγματα κι αν υψώσουν, το φουσκωμένο ποτάμι δεν μπορείς να το κρατήσεις. Μάλλον ήρθε ο καιρός να το συνειδητοποιήσουμε κι εμείς.
– Και μέσα στον χαμό των ανακοινώσεων από «ειδικούς» για όλα τα γούστα, επιστροφή στα θρανία, τα πραγματικά όχι τα εικονικά, για τους μαθητές και τις μαθήτριες πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
– Κυρία υπουργέ της παιδείας πρέπει να το παραδεχτείτε. Κι εδώ φάγατε άλλη μία ήττα. Η «εξ αποστάσεως», η επίσημη αγαπημένη σας, δυστυχώς δεν σας βγήκε. Ξεφούσκωσε όπως συμβαίνει αργά η γρήγορα με κάθε τι ψεύτικο.
– Τελικά, αποδείχτηκε πως από πέρυσι ακόμη θα μπορούσαν τα σχολεία να είναι ανοιχτά με ασφάλεια, αρκεί εσείς και η κυβέρνησή σας να κάνατε τα αυτονόητα. Τώρα θα υποστείτε τις συνέπειες.
– Το μόνο που έμεινε σε σας και την κυβέρνησή σας είναι να ανοίξετε τα χέρια σας για να αγκαλιάσετε τους επερχόμενους … τουρίστες!
