της Αριάδνης Τακουρίδου,
Ο καθένας για τον εαυτό του λοιπόν! Πλένουμε σχολαστικά τα χέρια μας, φοράμε τις μάσκες μας, κρατάμε τις αποστάσεις και όλα αρχίζουν και τελειώνουν εκεί. Έννοιες όπως αλληλεγγύη, συλλογικότητα, πολιτική δράση θεωρούνται απαγορευμένες, γιατί είναι επιζήμιες για το καπιταλιστικό σύστημα και για τους νόμους της αγοράς. Η δική μας κοινωνική απομόνωση δίνει πνοή στην ελεύθερη αγορά, οι επιχειρήσεις ζουν μια νέα ακμή. Η πανδημία αποτέλεσε το τέλειο εργαλείο στην επιβολή της ιδέας ότι η κοινωνική απομόνωση θα μας ελευθέρωνε από έναν νέο παγκόσμιο εχθρό που απειλεί την υγεία μας. Ένα χρόνο τώρα κλεισμένοι/νες στα σπίτια μας, αντιμέτωποι/ες με πρωτοφανείς απαγορεύσεις, περιστολή συνταγματικών δικαιωμάτων και ακραία καταστολή σε περίπτωση όρθωσης αναστήματος, μας κάνει να συνειδητοποιούμε ξεκάθαρα ότι η ατομική ευθύνη, όπως την όρισαν στρώνει τον δρόμο της συλλογικής μας καταδίκης. Ένα χρόνο τώρα, κοινωνικά αγαθά όπως η υγεία και η παιδεία δοκιμάζονται όσο ποτέ άλλοτε. Όχι μόνο δεν γίνονται προσπάθειες στήριξης και ενίσχυσής τους, αλλά απουσιάζει κάθε σχεδιασμός προς αυτή την κατεύθυνση.
Τα σχολεία ανοιγοκλείνουν χωρίς να παρθεί ούτε να μέτρο που θα μπορούσε να στηρίξει την ασφαλή λειτουργία τους. Τα αιτήματα του κλάδου των εκπαιδευτικών απαξιώθηκαν και η τηλε- «εκπαίδευση» αντικατέστησε πλήρως τη φυσική παρουσία μας στο σχολείο. Οι επιπτώσεις του κλεισίματος σε γνωστικό και ψυχολογικό επίπεδο θα είναι ολέθριες και οι ταξικοί αποκλεισμοί που επιβάλλει η τηλε-«εκπαίδευση» στις πιο ευάλωτες ομάδες θεωρούνται ψιλά γράμματα. Η κυβέρνηση όχι μόνο αδιαφορεί επιδεικτικά σε αυτή την οπτική αλλά πλέκει και τα εγκώμια για το δήθεν επιτυχές σχέδιο της .
Μετά από περίπου πέντε μήνες, τη Δευτέρα 12/4, τα Λύκεια επαναλειτουργούν. Τα σχολεία ίδια θα είναι –όπως τα ξέρουμε- με 25- 30 μαθητές/τριες ανά τμήμα και με τις γνωστές ελλείψεις σε υποδομές, καθηγητές και προσωπικό καθαριότητας. Τα κρούσματα είναι κατά χιλιάδες περισσότερα, τα αιτήματα του κλάδου για ανοιχτά και ασφαλή σχολεία ανεκπλήρωτα, οι εκπαιδευτικοί ανεμβολίαστοι και δυο αναξιόπιστα τεστ την εβδομάδα θα λαμβάνονται ως μοναδικό μέτρο για την ασφάλειά μας. Η ατομική μας υπευθυνότητα αλλάζει πίστα και προάγεται σε ιατρική ικανότητα διεξαγωγής των self??? test. Τι κι αν οι φαρμακοποιοί διαμαρτυρήθηκαν ότι τα τεστ που παρέλαβαν φέρουν ένδειξη ότι πρέπει να γίνουν με επίβλεψη ειδικών και ότι ουσιαστικά πρόκειται για τα γνωστά rapid test που διενεργούνταν από κλιμάκια του ΕΟΔΥ; Εκεί θα κολλήσουμε; Αφού τα βγάλαμε πέρα με τις μάσκες αερόστατα και τα αχρείαστα παγουρίνο γνωστών άγνωστων εταιρειών και χορηγιών, δεν φοβόμαστε τίποτα. Να’ ναι καλά οι ευεργέτες μας, οι χορηγοί και οι εταιρείες που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και εκτοξεύουν το μετοχικό τους κεφάλαιο με μια μόνο υπογραφή. Για το δημόσιο σχολειό ούτε ένα ευρώ. Στα σχέδια κερδοσκοπίας κάθε ιδιωτικής εταιρείας παίρνουν άριστα, όταν τα σχέδια αφορούν στις παροχές μας χάνουν την μπάλα. Ακόμα και για τα αμφιλεγόμενα self test δεν κατάφεραν να καταστρώσουν ένα σχέδιο που να περιλαμβάνει την παροχή δωρεάν τεστ στους εκπαιδευτικούς των ειδικών σχολείων που κυριολεκτικά τους αφήνει απ’ έξω. Δεν μας προκαλεί φυσικά εντύπωση. Τα ειδικά σχολεία λειτουργούν παρατημένα στην τύχη τους. Ένας χρόνος με απευθείας αναθέσεις, σκάνδαλα, Cisco webex, ξεπούλημα προσωπικών δεδομένων και το μέτρημα απλά έχει χαθεί. Αν κάτι πάει στραβά, πάλι η ατομική μας ανευθυνότητα θα φταίει. Αφού λοιπόν θα μάθουμε υπεύθυνα και ατομικά να κάνουμε τα τεστ μας, παρακαλώ μη μείνουμε στάσιμοι. Τη μέρα που θα νοσήσουμε ας βρούμε μια ωραία γωνιά στο σπιτάκι μας, έναν ωραίο αναπνευστήρα και ας απολαύσουμε την self κουρά μας. Μη μείνουμε στάσιμοι, τόσα στάδια ατομικής υπευθυνότητας κατακτήσαμε. Έτσι ασύμφοροι θέλουν να είμαστε, να μην επιβαρύνουμε τον κρατικό προϋπολογισμό για υγεία και παιδεία και κοινωνικά αγαθά για όλους. Η τελική πίστα αναμένεται πιο δύσκολη. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε το «έπαθλο» ποιο θα είναι, για να καταλάβουμε ότι σε αυτό το παιχνίδι δεν έχουμε θέση.
Εστίες «παραφωνίας» και συλλογικής συνείδησης
Κάποιοι/ες δεν πείθονται από τα σχέδιά τους, αντιδρούν, καταγγέλλουν, τολμούν και συλλογικοποιούν τον αγώνα τους για υγεία, παιδεία, ελευθερία, πολιτισμό στη ζωή μας. Στα αυτιά της κυβέρνησης ηχούν σαν παραφωνίες στο ρυθμό του σκοπού που θέλουν να επιβάλλουν και έτσι προσπαθούν να τους/τις εκβιάσουν με διώξεις, απολύσεις και συμβιβασμούς. Αυτές οι «παραφωνίες» συνθέτουν μια πανέμορφη μελωδία στις καταλήψεις των σχολών, στους δρόμους της αντίστασης και του αγώνα και στην διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας για ζωή. Η τέχνη φυσικά δεν μπορεί να απουσιάζει απ’ την ζωή μας. Εμπνέει, δίνει φτερά στα όνειρα και στους αγώνες μας. Το κατειλημμένο Ρεξ είναι και αυτό μια εστία «παραφωνίας» στο κακόγουστο έργο κανονικότητας που μας έχουν επιβάλλει. Η ατομική μας ευθύνη αποκτά διάσταση σε ένα πλαίσιο συλλογικό και ανατρεπτικό. Και όταν αυτές οι «παραφωνίες» δώσουν το ρυθμό στη ζωή μας, οι κρατικοί τύραννοι δεν θα μπορούν να κάνουν και πολλά παρά μόνο να αναλάβουν την ατομική τους ευθύνη και να εξαφανιστούν.
«Δεν είμαστε το κόστος, είμαστε το μέλλον» φώναζαν οι μαθητές και οι μαθήτριες.
Είμαστε το μέλλον που αντηχεί “παράφωνα” στα δυστοπικά σχέδιά τους.
