της Σοφίας Χατζοπούλου
16 Ιουνίου 2020: Τρεις μέρες μετά τη βάναυση κι αιματοβαμμένη διάλυση της πορείας ενάντια στην καύση σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ-Lafarge στον Βόλο, ανεβαίνει η εξής ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης:
“ΕΓΩ, Ο ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΜΑΓΓΟΣ, ΚΑΤΑΓΓΕΛΩ:
Βρίσκομαι στο νοσοκομείο με 6 ή 7 κατάγματα στα πλευρά και με θλάση στο συκώτι και την χοληδόχο κύστη, χτυπημένος άγρια κ βασανισμένος από τις δυνάμεις καταστολής (ΜΑΤ,ΟΠΚΕ,Ασφάλεια).” (1)
13 Ιουλίου 2020: Η μητέρα του τον βρίσκει νεκρό στο δωμάτιό του. Η φωνή του Βασίλη που σίγουρα ενοχλούσε πολλούς έσβησε “από άγνωστη αιτία” στο σπίτι του μπροστά στους γονείς του.
Το Υπουργείο “Προστασίας του Πολίτη” εκδίδει ανακοίνωση στην οποία με περισσή υποκρισία αναφέρεται στον “νέο άνθρωπο” που χάθηκε και στη “μνήμη του παιδιού” που πρέπει να την “αφήσουν στην ησυχία της” όσοι επιχειρούν να τη συνδέσουν με την καταγγελία του Βασίλη για αστυνομική βία. (2)
Μόνο που η καταγγελία του ανθρώπου αυτού υπήρξε και υπάρχει, όπως και ο αυταρχισμός και η αστυνομική βία που έφτασε στα όρια του βασανισμού, και όλα αυτά έχουν γραφτεί σε βίντεο (3) κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της διαδήλωσης της προηγούμενης ημέρας (13/6) κατά της καύσης σκουπιδιών από την LAFARGE / ΑΓΕΤ και κατά της δημιουργίας εργοστασίου SRF από το Δήμο Βόλου.
Οι ένστολοι και πάνοπλοι υπάλληλοι του Υπουργείου “Προστασίας του Πολίτη” κανένα πρόβλημα δεν είχαν να ορμήξουν και να σμπαραλιάσουν τα πλευρά του “νέου ανθρώπου”, του “παιδιού” που επικαλείται το Υπουργείο, όσο αυτός ήταν πεσμένος κατάχαμα αδύναμος να αντιδράσει, ενώ τα βασανιστήρια συνεχίστηκαν και στο τμήμα που μεταφέρθηκε. Όπως ο ίδιος ανέφερε στην προσωπική του σελίδα:
“Εγώ την Κυριακή δεν ήμουν με το συγκεντρωμένο πλήθος, τυχαία βέβαια, όμως με το που είδα τους δικούς μου ανθρώπους να διαμαρτύρονται έξω από τα δικαστήρια, σταμάτησα αμέσως με το μηχανάκι μου για να συσπειρωθώ με τους αλληλέγγυους. Έτυχε εκείνη τη στιγμή να βγάζουν οι ασφαλίτες το παιδί που είχαν κρατούμενο κι εγώ αντί να τρέξω στο πλήθος, έτρεξα προς το μέρος των μπάτσων να διαμαρτυρηθώ, γιατι έτσι ένιωσα εκείνη τη στιγμή, με έπνιξε το δίκιο μου, έλεγα από μέσα μου κοίτα να δεις, εμ μας μολύνουν τον αέρα με καρκίνο, εμ μας βαράνε αλύπητα τα τσιράκια τους με τα χημικά, τις κρότου λάμψης και τα γκλοπς, εμ μας τραβολογάνε δέσμιους στα δικαστήρια. Δεν πρόλαβα όμως καν να φτάσω στους ασφαλίτες. Πετάχτηκε μια διμοιρία ΟΠΚΕ και μια ματ, στοχευμένα και συγκεκριμένα για μένα, μιας και με γνωρίζουν, ήρθαν τρέχοντας κατά πάνω μου και ξεκίνησαν να με βαράνε αναίτια, δολοφονικά, απάνθρωπα κι αλύπητα [….] Όταν φτάσαμε στο τμήμα, πήρε σειρά ο ασφαλίτης που φαίνεται και στο βίντεο να ανοίγει τη πόρτα από το ασφαλίτικο, με κράταγαν τα οπκε και με βαρούσε αυτός. Όταν φώναζα πως θέλω νοσοκομείο, μου λέγανε άσε ρε τα ψέματα και άλλα τέτοια διάφορα. Όταν ζήτησα λίγο νερό, στην αρχή δεν μου δίνανε κι έπειτα με βάλανε να πιω από έναν καταψύκτη που έτρεχε σταγόνα-σταγονα το νερό και μάλιστα από κάτω προς τα πάνω. Εγώ εντω μεταξύ να ‘μαι σακάτης, κατάκοιτος και να μην μπορώ να πάρω τα πόδια μου. Και αφού διασκέδασαν όλοι μαζί πάνω μου, με ρίξανε στο κρατητήριο.” (4)
14 Ιουλίου 2020: Αποφασίζεται χωρίς τη συναίνεση των γονιών του η μεταφορά της σωρού του Βασίλη στο νεκροτομείο της Θεσσαλονίκης γιατί “η Λάρισα δεν έχει ιατροδικαστή”… (5)
Στα κανάλια έχουν ήδη αρχίσει τα αστυνομικά σήριαλ με σύριγγες ινσουλίνης κτλ. υπονοώντας ίσως την ύπαρξη ναρκωτικών. Έχει ήδη αρχίσει η μεθόδευση να παρουσιάσουν τον θάνατο του Βασίλη ως ένα συμπτωματικό γεγονός σε σχέση με την καταγγελία του, και τον ίδιο ‘ισως ως αναρχικό, ως “πρεζάκι”, ως περιθωριακό και αναξιόπιστο σε σχέση με τους ευυπόληπτους πολίτες που παρακολουθούν τα νέα στην τηλεόραση. Έτσι κατασκευάζεται σιγά σιγά το προφίλ του ανθρώπου που πήγε να διαμαρτυρηθεί, να σταθεί αλληλέγγυος στους συλληφθέντες , έτσι χτίζεται το προφίλ όσων αντιδρούν ως άτομα ψυχικά ασταθή, περιθωριακά, αντιδραστικά, εν δυνάμει επικίνδυνα για το σύνολο. Κι έτσι ίσως πουν κάποιοι “ε, πήγαινε γυρεύοντας”, ή “κρίμα το κακόμοιρο το παιδί αλλά…”
Η ουσία είναι μία, όμως, κι αυτό πρέπει να το αναλογιστούμε όλοι μας, ανεξάρτητα από τι θα δείξει η ιατροδικαστική εξέταση, μια εξέταση εξάλλου που ήδη ενέχει στοιχεία καθοδήγησης. Ό,τι κι αν δείξει η εξέταση η πραγματικότητα ειναι ότι ο άνθρωπος αυτός κατέληξε στο νοσοκομείο με σπασμένα πλευρά και σχισμένο συκώτι και χολή από τις κλωτσιές και τα χτυπήματα που του επέφεραν οι υπάλληλοι του Υπουργείου “προστασίας του πολίτη”. Η έννομη , κρατική βία καλπάζει παγκοσμίως με απροκάλυπτο πια τρόπο. Ευφημισμοί όπως η “προστασία του πολίτη” υφίστανται μόνο στη βάση της ιδέα του πολίτη ως ένα πειθήνιο, υπάκουο αντικείμενο. Δουλειά τους πια, όπως απέδειξε και το νομοσχέδιο ποινικοποίησης του δικαιώματος της διαδήλωσης, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προστασία του συστήματος από κάθε προσπάθεια αντίδρασης των πολιτών ενάντια σε αυτά που η συμπαιγνία κράτους και κεφαλαίου επιφέρει στον χώρο του περιβάλλοντος, της εργασίας, της εκπαίδευσης, της κοινωνίας στο σύνολό της.
Ο πατέρας του Βασίλη με πραγματική μετριοφροσύνη και ψυχραιμία αρνείται οποιαδήποτε ηρωοποίηση του παιδιού του, οποιαδήποτε σύγκριση με άλλα θύματα, όπως τον Γρηγορόπουλο, αν και πραγματικά όλα τα περιστατικά κρατικής βίας έχουν το ίδιο υπόβαθρο. Όπως χαρακτηριστικά λέει, ο Βασίλης “αγωνιζόταν ενάντια σε ένα αστυνομικό κράτος καταστολής. Δεν θέλουμε ένα κίνημα για το παιδί μας. Ένα κίνημα για την αστυνομική βία χρειαζόμαστε”. (6) Και ακριβώς αυτό πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας, ότι όλα αυτά δεν αφορούν κάποιους άλλους, δεν αφορούν το περιθώριο, αφορούν την καθημερινότητά μας, τη ζωή μας, τις νεότερες γενιές και τα δικαιώματά όλων μας πέρα από σύνορα και έθνη. Αφορά την ανθρωπότητα που συνθλίβεται καθημερινά κάτω από την απολυταρχική και βάναυση μπότα της μειοψηφίας των ισχυρών.
Ο Βασίλης προστέθηκε δυστυχώς στον κατάλογο εκείνων που θυσιάστηκαν, εκθέτοντας αυτό ακριβώς το τερατώδες πρόσωπο της εξουσίας, “για να έχουμε όλοι τα μάτια μας ανοιχτά”. Και έτσι για να γνωρίσουμε λίγο παραπάνω αυτόν τον άνθρωπο πριν τον αναλάβουν τα κανάλια και οι δίαυλοι της εξουσίας, ας διαβάσουμε το μήνυμα του προς όλους εμάς λίγο μετά το εξιτήριο από το νοσοκομείο.
“Επειδή πολύς κόσμος ρώτησε, κοινοποίησε, ενδιαφέρθηκε, νομίζω πως οφείλω να ενημερώσω πως πήρα εξιτήριο προχθές το βράδυ, μετά από 4 ημέρες νοσηλείας. Σήμερα πήγα για επαναληπτικές, τα ζωτικά μου όργανα φέρουν βέβαια κακώσεις ακόμα, παρ’ όλα αυτά είναι σε σταθερή κατάσταση και δείχνουν σημάδια βελτίωσης.
Να ευχαριστήσω όλο τον κόσμο που δεν άφησε άλλο ένα περιστατικό αστυνομικής βίας, αυθαιρεσίας και παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων να παραμείνει στη σιωπή και το σκοτάδι και να υπενθυμίσω πως οφείλουμε όλοι μας να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και να μην αφήνουμε ποτέ τον διπλανό μας έρμαιο καμίας ανάλογης κατάστασης.
Επίσης, να ευχαριστήσω το ιατρικό προσωπικό που στη συντριπτική του πλειοψηφία καταρχάς με ανέχτηκε και κατά δεύτερον στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, κρατώντας θέση ενάντια στη βαναυσότητα του κράτους.
Η τελευταία μου φωτό, λοιπόν, από το νοσοκομείο και η πρώτη μου απ’ το σπίτι…
Και τα δύσκολα τώρα αρχίζουν…
2-3 μήνες αποθεραπεία και ποιός ξέρει πόσα χρόνια και αν θα βρω το δίκιο μου…
…Όμως… Χαμογέλα, ρε… Τί σου ζητάνε;”
