του Στέφανου Μακρυγιάννη
Η κυβέρνηση ψήφισε να αυξηθεί το όριο μαθητών στην τάξη μου, να έχω 25 μαθητές στην τάξη. Αδιαφόρησαν για κάθε γνώμη εκπαιδευτικού γονέα ή επιστήμονα που συνιστούσε το αντίθετο. Δεν χρειάζεται λέει μικρότερα τμήματα στο δημόσιο σχολείο. Άλλωστε και ο κορβανάς του κράτους δεν το σηκώνει… Είναι πολλοί οι εκπαιδευτικοί μας είπαν –άσε που κάποιοι είναι και τεμπέληδες!
Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα… Εγώ θέλω μέχρι 15 μαθητές στην τάξη μου!!!
Για να προλαβαίνουν κάθε διδακτική ώρα να μιλήσουν όλα τα παιδιά.
Για να υπάρχει άνεση χρόνου για τον κάθε μαθητή μου.
Για να μπορεί να γίνει συζήτηση για κάθε θέμα.
Για να μπορούν να διαφωνήσουν, να αντιπαρατεθούν και να συνθέσουν.
Για να μπορούν να συγκεντρωθούν αλλά και να γελάσουν.
Γιατί θέλω την τάξη μου ζωντανό κύτταρο του σχολείου και όχι άθροισμα ατόμων.
Εξακολουθώ λοιπόν να θέλω μέχρι 15 μαθητές στην τάξη μου!!!
Δουλεύω σε μια τάξη ενός κτιρίου που δεν φτιάχτηκε για σχολείο. Η τάξη είναι 6,6 * 6,6 με μια κολόνα στη μέση –καθαρά τετραγωνικά 34. Στα 25 παιδιά τα 10 θα κάθονται πίσω από την κολόνα. Δεν θα βλέπουν εμένα, τον πίνακα, τον προβολέα ή τον συμμαθητή που μιλάει -ακόμα και αν τα στοιχίσω σε σειρές σαν στρατιωτάκια -και δεν θα τα στοιχίσω!
Ξέρω πως υπάρχουν τάξεις σε σχολεία ακόμα μικρότερες…
Να γιατί θέλω μέχρι 15 μαθητές στην τάξη μου!!!
Το μάθημα είναι κίνηση δική μου και των παιδιών.
Το μάθημα είναι ομαδική δουλειά –και ομάδες χωράνε 3 και όχι 5.
Για να μπορούν τα παιδιά να πάνε στις θεματικές γωνιές.
Να καθίσουν στα μαξιλάρια στο πάτωμα και να εργαστούν στον σταθμό του Η/Υ.
Να δραματοποιήσουν και να κατασκευάσουν στον χώρο.
Πέρα από αυτά θέλω 15 μαθητές στην τάξη μου και λόγω ιδιοτροπίας:
Γνωστό είναι πως λατρεύω τη Φυσική… Θέλω οι μαθητές μου να μπορούν με ασφάλεια να κάνουν πειράματα. Όλα του βιβλίου και ακόμα περισσότερα. Και το εργαστήριο του σχολείου είναι το μισό από την τάξη μου. Ήδη δεν χωράμε –με 25 μαθητές απλά θα το κλείσουμε. Ούτε συμβιβάζομαι με πειράματα επίδειξης στην έδρα.
Αλλά κυρίως θέλω μέχρι 15 μαθητές στην τάξη μου
για να μπορώ να βοηθήσω κάθε ομάδα και παιδί όσο χρειάζεται.
Για να προλαβαίνω να εξατομικεύσω και να διαφοροποιήσω τη διδακτική πράξη.
Για να μην μείνει κανένα ερώτημα και απορία αναπάντητη.
Για προλάβω να πιάσω το χέρι σε κάθε πρωτάκι.
Για να έχουν άνεση οι μαθητές που χρειάζονται παράλληλη και οι συνάδελφοι της ειδικής αγωγής δίπλα τους.
Για να έχει χώρο κάθε εκπαιδευτικός ειδικότητας για το υλικό του,
Και για να έχουν εργασία όλοι, ώστε να μάθουν τα παιδιά πως μόνιμη δουλειά και μόρφωση είναι δικαιώματα και κοινωνικά αγαθά.
Ξέρω, κ. Κεραμέως!
Μετράτε δεξιότητες, διαγωγή και οικονομικούς δείκτες. Ενοχλείστε από τη φωνή μου. Σας χαλά τους ακριβείς υπολογισμούς που αδυσώπητα:
κανονίζουν την πειθάρχηση με δείκτες αξιολόγησης,
μετρούν τις απολύσεις,
τα σχολειά και τμήματα που θα κλείσουν
πόσα θα βάλουν οι γονείς από την τσέπη για τη «δημόσια και δωρεάν» εκπαίδευση που ετοιμάζετε,
πόσα παιδιά δεν θα τελειώσουν το σχολείο «με προσωπική ευθύνη των γονέων» που έτυχε να ‘ναι άνεργοι, χαμηλόμισθοι, πρόσφυγες, μειονοτικοί,
Διαταράσσει τα σχέδιά σας για τάξεις αποστειρωμένες από ζωή.
Λοιπόν τελικά δεν θέλω 15 μαθητές στην τάξη μου.
Θέλω το δημόσιο δωρεάν σχολείο που θα ‘χει 15 μαθητές στις τάξεις.
Για όλα τα παιδιά, γεμάτο ελευθερία, δημοκρατία, κίνηση και γέλιο.
Για να μαθαίνουν πώς είναι ο κόσμος, ώστε να τον αλλάξουν.
Για να μαθαίνουν πως τέλος δεν υπάρχει στην ιστορία.
Για να μαθαίνουν πως η αγορά και το κέρδος θα νικηθούν τελικά από την πιο αρχαία θεά: την Ανάγκη!
Και εμείς θα βάλουμε το χέρι μας για αυτό!
