της Έλενας Στριφτόμπολα
Άραγε, τι να σημαίνει εκείνο το επίρρημα «ήσυχα» στα λόγια της Σοφίας Νικολάου για τον Βασίλη Δημάκη; Με έχει στοιχειώσει το αναθεματισμένο. Κι αναρωτιέμαι: Να ησυχάσω κι εγώ, καθώς ο Βασίλης Δημάκης «θα συνεχίσει ήσυχα την εκπαίδευσή του στο Πανεπιστήμιο» κατά τη δήλωση της κυρίας Σοφίας Νικολάου ή να καθίσω σε αναμμένα κάρβουνα;
Η κα Σοφία Νικολάου είπε, μετά το τέλος (;) της ασύλληπτης, καφκικού χαρακτήρα περιπέτειας του Βασίλη Δημάκη, μιλώντας στο Αθηναϊκό Πρακτορείο: «Ο Δημάκης επιστρέφει στην δικαστική φυλακή Κορυδαλλού Ι, καθώς εξέλιπαν οι λόγοι για τους οποίους έγιναν οι μεταγωγές του και η κράτησή του σε άλλους χώρους και ολοκληρώθηκαν όλες οι προβλεπόμενες διαδικασίες» και συμπλήρωσε: «Ευελπιστώ ότι από εδώ και στο εξής θα συνεχίσει ήσυχα την εκπαίδευσή του στο Πανεπιστήμιο, αλλά και την έκτιση του υπολοίπου της ποινής του».
Κι εγώ, μετά από τα παραπάνω, τι να κάνω; Που παρακολουθώ με κομμένη την ανάσα… I can’t breathe. Να ριγήσω από ανησυχία ή να χαλαρώσω με ανακούφιση; Να ανασάνω, βαθιά ανακουφισμένη; Να πιστέψω ότι θα τον αφήσουν ήσυχο τον (συν)άνθρωπο να σπουδάσει και να δώσει τον δικό του αγώνα για τη ζωή, να αφήσει το δικό του ίχνος σε αυτή ή να ανησυχήσω ότι πρόκειται για απειλή; Με έχει τρελάνει αυτό το επίρρημα «ήσυχα».
Τι σημαίνει το «ήσυχα» σε τούτη δω τη δήλωση; Αυτό το «ήσυχα» σε ποιον απευθύνεται άραγε; Πόσο ύπουλο είναι; Ποιος πρέπει να κάτσει «ήσυχα»; Ο Βασίλης Δημάκης ή η Σοφία Νικολάου; Θα αφήσουν το Βασίλη ήσυχο -κι έξω από εισαγωγικά η λέξη εδώ- και άρα και μένα; Και μένα, ναι, γιατί ο Βασίλης Δημάκης είμαι εγώ κι εγώ είμαι ο Βασίλης Δημάκης. Κι ας μην τον ήξερα πριν.
Δεν πήγα στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας για εκείνον ή μόνο για εκείνον ή κυρίως για εκείνον. Αλλά για μένα. Ναι, για μένα. Για να μην ντρέπομαι, για να μπορώ να κοιμάμαι τα βράδια, να περπατώ ξένοιαστα και ήρεμα. Για να νιώθω καθαρή. Αν, λοιπόν, ο Βασίλης Δημάκης με ευγνωμονεί, μας ευγνωμονεί για πάντα, όπως είπε, για τη συμπαράσταση που του δείξαμε, εγώ και εμείς τον ευχαριστώ, τον ευχαριστούμε που υπάρχει. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για την κα Σοφία Νικολάου. Ο Βασίλης Δημάκης μπορεί να δώσει νόημα στη ζωή μου, στη ζωή μας. Αυτό το νόημα που μισεί η κα Νικολάου και οι όμοιοί της.
Βασίλη Δημάκη, νιώθω την ανάγκη να σου απευθύνω κάποιες σκέψεις που, κάποια βράδια, καθώς σπρώχνονται να βγουν από μέσα μου, να γεννηθούν και να βρουν σώμα, φωνή και μορφή στις λέξεις, με κάνουν να ξενυχτώ:
Δραπέτης ονείρων σε επιχείρηση εκδίκησης της ελευθερίας
Όταν με συρρικνώνεις, ελπίζω πάντα να ξεφεύγω προς το όνειρό μου, κεντώντας το εντατικά για να γίνει πραγματικότητα και, την επόμενη που θα με ξαναπιάσεις για να με παραμορφώσεις, προσδοκώ να κεντήσω κι άλλο μου όνειρο για απάντηση.
Στην προσπάθεια ταρίχευσής μου, μακάρι πάντα να θέλω να κεντώ εντατικά τα όνειρά μου μέχρι τέλους. Και να τα κεντώ…
Και να σου βγάζω και τη γλώσσα…, μαλάκα.
[4-6/2/2018]
Βασίλη Δημάκη, μη με ευγνωμονείς. Εγώ σε ευχαριστώ, γιατί με κάνεις να νιώθω άνθρωπος και όχι δίποδο. Πάντως κι εσείς κα Νικολάου, κατά κάποιο τρόπο μια κάποια χρησιμότητα για μένα τη διαθέτετε. Μου είστε χρήσιμη, γιατί μου δείχνετε τι δεν πρέπει να είμαι ή να γίνω.
Θέλω να είμαι Βασίλης Δημάκης και να μην είμαι Σοφία Νικολάου. Γιατί ο Βασίλης Δημάκης και ο κάθε Βασίλης Δημάκης είναι… το νερό στη βρύση της άνυδρης ζωής-κελί που μας επιφυλάσσουν οι κες Σοφίες Νικολάου. Γιατί ο Βασίλης Δημάκης ακόμα και στο κελί ζυμώνει μια πολύχρωμη ζωή, όταν οι Σοφίες Νικολάου συρρικνώνουν τη ζωή, μέσα κι έξω από το κελί.
Κι επειδή οι ζωές όλων μας μετράνε το ίδιο, όσο «μαύρες» κι αν θεωρούνται από τις όποιες κες Σοφίες Νικολάου, θέλω να είμαι Βασίλης Δημάκης και όχι Σοφία Νικολάου, όπως θέλω να είμαι George Floyd και όχι Derek Chauvin, Ελένη Τοπαλούδη και όχι Άκης Σκέρτσος.
Θα μου πείτε, διαλέγω πλευρά. Ναι, διαλέγω, δεν το αρνούμαι. Γιατί όλα τα ονόματα και τα επίθετα ίδια φαντάζουν, αλλά οι άνθρωποι πίσω από αυτά δεν είναι.
Βασίλη, σε ευχαριστώ.
