της Αθηνάς Σφαιροπούλου*
Αγαπητοί γονείς των παιδιών μας,
Των παιδιών μας που κλήθηκαν βίαια να περιορίσουν την ικμάδα της νιότης τους σε τέσσερις τοίχους. Που καδράρισαν επί ώρες το βλέμμα τους σε οθόνες αυτοσχεδιάζοντας στο πρόχειρα στημένο επικοινωνιακό show της τηλεκπαίδευσης.
Των μαθητών μας που δεν μπόρεσαν να «παίξουν σε αυτό το reality» μιας και ο περίφημος εκσυγχρονισμός με την παροχή των αναγκαίων ψηφιακών μέσων αποδείχθηκε πρωταπριλιάτικο αστείο του Υπουργείου.
Των παιδιών μας που ο φόβος για τον ιό μέσα σε βρώμικα, ανήλιαγα σχολεία όσο και η πυρά της Ιεράς Εξέτασης των Πανελληνίων, στοιχειώνει τις μέρες και τις νύχτες τους…
Των «επιμελών» με τα φτερά στους ώμους και των «άλλων» που κουβαλάνε βαρίδια που τα κρατούν δεμένα στη γη. Των παιδιών μας που ύπουλα, μέσα από δήθεν αντικειμενικές εξετάσεις μυούνται στο φαρμάκι του ανταγωνισμού, κάνοντας τους φίλους τους εχθρούς και εμπεδώνοντας πρώιμα τη «φυσική» διάκριση της κοινωνίας σε λίγους «άριστους» που δίνουν εντολές και αποφασίζουν, και σε πολλούς «ανεπίδεκτους» που θα οφείλουν υπακοή στους πρώτους.
Αγαπητοί γονείς των παιδιών μας,
Των ντόπιων και των ξένων παιδιών μας, των ήσυχων και των ατίθασων, των «πειθαρχημένων» και των «παραβατικών», αυτών που μουτζουρώνουν τα κακόγουστα κολλάζ πληροφοριών στα άνοστα βιβλία τους ή εκείνων που στριμώχνουν την απλωσιά της σκέψης τους στον κορσέ της παπαγαλίας που εξασφαλίζει την επιτυχία στις εξετάσεις.
Των μαθητών μας που όταν γυρνούν στο σπίτι υπάρχει φαΐ και ζεστασιά και των άλλων που θρέφονται με τη βία της δυσπραγίας και την επιβεβλημένη απουσία σας. Των «αρτιμελών» και αυτών με τις «ιδιαιτερότητες» που η πολιτεία εγκαταλείπει ως «μη αξιοποιήσιμο κερδοφόρο δυναμικό».
Γονείς ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ μας που μετράνε χιλιάδες χαμένες ώρες μαθημάτων όχι λόγω της πανδημίας αλλά γιατί η Πολιτεία τα εγκαταλείπει χωρίς δασκάλους για πολύ καιρό απ’ την αρχή κάθε χρονιάς -και τώρα στο όνομα της «ισότιμης πρόσβασης» τολμά να τα παραδώσει στην ανθρωποφαγία της κάμερας.
Αγαπητοί γονείς,
Η πανδημία έχει ανασυντάξει με δραματικό τρόπο τις σχέσεις μας, την ψυχολογία και τη δράση μας. Ο εγκλεισμός και η απομόνωση, η τυφλή πειθάρχηση σε δήθεν «ουδέτερες» επιστημονικές θέσεις –που μάλιστα παρουσιάζουν μεγάλες παλινδρομήσεις και αποκλίσεις μεταξύ τους- υπονομεύουν βάναυσα την ανθρώπινη διάστασή μας ως κοινωνικών όντων με έλλογη κρίση και συνείδηση. Την ώρα που ο καθένας αναγορεύεται σε κύριο υπεύθυνο της ζωής και της μοίρας του, οι πολιτικές αποφάσεις ανοίγουν και κλείνουν αυθαίρετα την κάνουλα των δικαιωμάτων μας -χωρίς καν το προκάλυμμα κάποιας δημοκρατικότητας στη λήψη αποφάσεων- πατάσσουν με διαρκείς ποινές και απειλές κάθε ίχνος ελεύθερης βούλησης και δυνατότητας καθαρής σκέψης. Καλλιεργούν την παραλυτική υποταγή και την εκούσια και άκριτη εκχώρηση και των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων μας επιδιώκοντας να μείνει το πεδίο ανοικτό για τη μαζική εκποίηση όποιων δημόσιων αγαθών γλίτωσαν στη δεκαετία της κρίσης απ’ τον επιχειρηματικό επεκτατισμό. Αξιοποιώντας τον φόβο εξαπολύουν ένα νέο κύμα πρωτόγνωρης κοινωνικής καταστροφής που θα σφραγίσει για πολλά χρόνια, όχι μόνο την υγεία μας αλλά και ό,τι μας ανήκε ως συλλογική περιουσία και ταυτότητα.
Ο κόσμος όπως τον ξέραμε ως τώρα άλλαξε ανεπιστρεπτί μιας και η φύση τέτοιων καταστάσεων έκτακτης ανάγκης επισπεύδει τις ιστορικές εξελίξεις και διαδικασίες. Αποφάσεις που υπό «κανονικές συνθήκες» θα χρειάζονταν χρόνια διαβουλεύσεων και κοινωνικών αντιπαραθέσεων για να ληφθούν, επιβλήθηκαν μέσα σε λίγες μέρες ή και ώρες μετατρέποντας μας σε πειραματόζωα σε ένα πρωτόγνωρης κλίμακας κοινωνικό πείραμα. Η δυστοπία που ζούμε δεν έχει να κάνει με την επέλαση του ιού καθ’ εαυτή, αλλά με τις απώτατες συνέπειες ενός κόσμου ανάποδα που υποκλίνεται στα κέρδη των αγορών σαρώνοντας βίαια τα δικαιώματα των λαών. Αυτό το πολιτικό παράδειγμα, ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός στη φιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατική εκδοχή του, και οι κυβερνήσεις που τον υπηρέτησαν και τον υπηρετούν, γκρέμισαν σταδιακά κάθε ίχνος κοινωνικού κράτους και τα δημόσια συστήματα υγείας και παιδείας τα τελευταία τριάντα χρόνια με αποτέλεσμα οι ιοί πάσης φύσεως να χτυπούν αλύπητα! Ακόμη και σήμερα το πολιτικό προσωπικό της οικονομικής ελίτ, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, υποβοηθούμενη από το σιωπητήριο υπευθυνότητας που έχει κηρύξει η κατ’ όνομα αντιπολίτευση, συνεχίζει να αφήνει αθωράκιστο το δημόσιο σύστημα υγείας αφού κόμισε νέα δώρα σε κλινικάρχες και επιχειρηματίες, όσο εμείς καθόμασταν υπάκουα στο σπίτι. Τέλος επιστρατεύει μια νέα μέθοδο για τη σωτηρία μας παραδίδοντάς μας στην ανοσία της αγέλης και δίνοντας γραμμή να αλλάξουν σύνθημα τα εξωνημένα με 20 εκατομμύρια ευρώ κανάλια εν μέσω πανδημίας, που το στρίβουν έντεχνα από το «Μένουμε σπίτι» στο «Επιστρέφουμε στην κανονικότητα».
Δεν υπάρχει καμία κανονικότητα για τον καθημαγμένο απ’ τη χρόνια κρίση λαό μας! Δεν είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στην πανδημία και την κοινωνική καταστροφή όπως θέλουν να μας πείσουν. Για τους από πάνω, κανονικότητα είναι η ζωή μας ως παράπλευρη απώλεια. Με τηλεργασία, χωρίς ωράριο, κάτω απ’ το βλέμμα μικρών και μεγάλων Αδελφών που εισβάλλουν βίαια απαλλοτριώνοντας τον χώρο και τον χρόνο μας. Είναι ο εφιάλτης των χιλιάδων απολύσεων, της αναστολής, της γενίκευσης άνευ προηγουμένου της εκ περιτροπής εργασίας, της άνευ όρων παράδοσης των εργαζόμενων για να ρεφάρουν τα αφεντικά.
Εμείς, λοιπόν, οι δάσκαλοι των παιδιών σας, θέλουμε να σας θυμίσουμε ότι είμαστε κάποιοι από εσάς. Ανήκουμε στην εργαζόμενη πλειοψηφία που βάζει πλάτη για να γυρνά ο ήλιος τούτου του κόσμου μέσα στον ορυμαγδό της αρρώστιας. Είμαστε κάποιοι από εσάς που, κι αν δεν απολυθήκαμε άμεσα ή δεν μπήκαμε σε αναστολή, ζούμε κατά χιλιάδες και επί χρόνια μια αναπλήρωση φτηνής ζωής που αναστέλλεται κάθε Ιούνη, παίρνοντας τον δρόμο της ανεργίας, ανέστιοι μετά από ατέλειωτες περιπλανήσεις σε κάθε γωνιά της χώρας. Είμαστε αυτοί που κρεμαστήκαμε νυχθημερόν σε οθόνες, δίπλα στα παιδιά σας με όποιο κόστος, εγκαταλελειμμένοι από την πολιτεία, χωρίς καμία επιμόρφωση, στο χάος της τηλεκπαίδευσης, στημένο κατάλληλα, ώστε την ώρα της καταστροφής να κυλήσει άφθονο, νεόκοπο, δημόσιο χρήμα στις τσέπες λίγων επιχειρηματιών. Είμαστε αυτοί που καλούμαστε τώρα εκ νέου, από κοινού με τους μαθητές μας, να γίνουμε καύσιμη ύλη δοκιμάζοντας τα όρια του ακόμη αθωράκιστου υγειονομικού συστήματος, επιστρέφοντας σε σχολεία «υγειονομικές βόμβες», αποψιλωμένα τόσο από άποψη χώρων και υποδομών όσο και από άποψη ανθρώπινου δυναμικού όλων των ειδικοτήτων.
Η επιστροφή στα σχολεία υπό τις παρούσες συνθήκες δεν υπηρετεί ανθρώπινες και παιδαγωγικές ανάγκες των μαθητών και της κοινωνίας πόσο μάλλον τη δημόσια υγεία. Έρχεται να επισφραγίσει το καλοστημένο επικοινωνιακό success story της κυβέρνησης και υπαγορεύεται από τις πιέσεις της ιδιωτικής βιομηχανίας της εκπαίδευσης που είδε τα κέρδη της να μειώνονται. Ταυτόχρονα, με δεδομένη την ανάγκη να επιστρέψετε ως εργαζόμενοι γονείς στους χώρους εργασίας, προκρίνεται η λογική της «παιδοφύλαξης» έναντι της ασφάλειας της ζωής. Αυτή θα μπορούσε να περιφρουρηθεί μόνο με γενναία χρηματοδότηση του δημόσιου σχολείου (όπως και του δημόσιου νοσοκομείου) για όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά, κάτι που θα επέτρεπε στο σχολείο του 21ου αι. να υπηρετεί πράγματι την ουσιαστική πρόοδο όλης της κοινωνίας. Ένα δημόσιο σχολείο, όμορφο, καθαρό, ευάερο, ευήλιο, με εξασφάλιση δωρεάν μέσων προστασίας της υγείας, με λίγους μαθητές ανά τάξη, με σταθερή παρουσία μόνιμου υποστηρικτικού προσωπικού από δασκάλους, καθαρίστριες και σχολίατρους μέχρι ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς. Η σταθερή σχέση με τον χώρο και τους ανθρώπους αποτελεί προϋπόθεση καλλιέργειας αληθινού ενδιαφέροντος και αγάπης γι’ αυτούς. Ένα τέτοιο πολύτιμο και ακριβό δημόσιο σχολείο δεν θα άφηνε χώρο για την ανάδυση των εκπαιδευτικών ιλουστρασιόν πακέτων της ιδιωτικής εκπαίδευσης για τα παιδιά των λίγων «προνομιούχων». Κάτι τέτοιο βέβαια, ακόμα και σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες κοινωνικής παθολογίας, δεν προκρίνεται απ’ την κυβερνώσα ολιγαρχία, που με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου έχει το θράσος να αναθέτει την καθαριότητα των σχολικών μονάδων στο συρρικνωμένο προσωπικό καθαριότητας των δήμων για να προσφέρει τις ζωτικές του υπηρεσίες, ελαστικά εργαζόμενο και υπερωριακά εξαντλημένο! Επιπλέον δικτατορικά εξασφαλίζει για πολλοστή φορά κέρδη στους πελάτες της, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για την ποιότητα των υπηρεσιών, άρα και για την υγεία μας, θεσμοθετώντας «την προμήθεια κάθε ενδεδειγμένου μέσου ατομικής ή συλλογικής προστασίας καθώς και την παροχή υπηρεσιών απολύμανσης με απευθείας ανάθεση από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων κατά παρέκκλιση κάθε σχετικής εθνικής διάταξης περί δημόσιων συμβάσεων» (Π.Ν.Π 1/5/2020).
Αυτή η επικίνδυνη, χωρίς όρους, επαναφορά στην κατ’ όνομα σχολική κανονικότητα, εντάσσεται στη μεγάλη «ευκαιρία» που είδε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας στην υγειονομική κρίση, προκειμένου να προχωρήσει τη συντηρητική επίθεση που ξεδιπλώνεται στην εκπαίδευση εδώ και πολλά χρόνια υπό τη μπαγκέτα της ΕΕ και του ΟΟΣΑ. Είναι μια πολιτική που υπηρετήθηκε με μεγαλύτερη ή μικρότερη συνέπεια απ’ όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις που υποκλίνονται στις υποδείξεις του ΣΕΒ και του ΙΟΒΕ. Πρόκειται για μια νεοφιλελεύθερη αντιμεταρρύθμιση που το εκπαιδευτικό κίνημα με τους συνεχείς και ανυποχώρητους αγώνες του έχει κατ’ επανάληψη αναστείλει. Αυτή τη φορά αποτυπώνεται στο σχέδιο νόμου με τον τίτλο «Αναβάθμιση του Σχολείου και άλλες διατάξεις» που η κ. Κεραμέως εν μέσω καραντίνας είχε το θράσος να θέσει σε δημόσια διαβούλευση μέχρι τις 6/5, με στόχο να το καταθέσει άμεσα προς ψήφιση εκμεταλλευόμενη τον παροπλισμό τόσο του εκπαιδευτικού κόσμου όσο και της κοινωνίας.
Είναι ένα νομοσχέδιο – έκτρωμα (όπως και το αντίστοιχο για το περιβάλλον του κ. Χατζηδάκη) που στοχεύει στην εκ θεμελίων άρση του δημόσιου καθολικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης και της δημοκρατικής της λειτουργίας σε όλες τις βαθμίδες από την προσχολική αγωγή μέχρι την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να πάρει μέτρα ώστε να εξασφαλίσει την ισότιμη πρόσβαση εκπαιδευτικών και μαθητών στην «εξ αποστάσεως εκπαίδευση», όσο διαρκούσε η καραντίνα, σκέφτηκε να την αξιοποιήσει σαν δούρειο ίππο προκειμένου να επεκτείνει την ιδιωτικοποίησή της, την κατάταξη-διάκριση σχολείων, μαθητών και εκπαιδευτικών, τη διάλυση των όρων εργασίας των εκπαιδευτικών και τον έλεγχο–πειθάρχηση όλων υπό το άγρυπνο βλέμμα της κάμερας που θα καταγράφει και θα παρακολουθεί τα πάντα, στο όνομα της διαφάνειας και της θεοποίησης της «ουδέτερης» τεχνολογίας. Ως προς το τελευταίο η εσπευσμένη τροπολογία που πέρασε νύχτα στις 8/5, ενταγμένη στο σχέδιο Νόμου περί Μετανάστευσης και Ασύλου (!!!), ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Βαφτίζει κανονική (!) τη virtual εκπαίδευση εν όψει κάθε «έκτακτου ή απρόβλεπτου γεγονότος» (μήπως τέτοιο θα είναι άραγε και η έλλειψη καθηγητών στις απομακρυσμένες περιοχές;) τη στιγμή που ορίζει ως προαιρετική τη συμμετοχή των παιδιών στη ζωντανή τάξη! Η ευθύνη της Πολιτείας για την εξασφάλιση των αναγκαίων μέτρων για ασφαλή εκπαίδευση όλων στο δημόσιο σχολείο εκπίπτει σε ατομική επιλογή και ευθύνη του κάθε γονιού. Παράλληλα θεσμοθετεί την παρακολούθηση και καταγραφή όλης της σχολικής ζωής που θα κληθεί να προσφέρει απλόχερα το σώμα της στο ανατομικό τραπέζι «ερευνητικών και στατιστικών σκοπών» και όχι μόνο. Το reality που έκανε γενική πρόβα στα σπίτια μας αναβαθμίζεται! Ποιοι θα είναι άραγε οι αξιολογητές-κοινό που θα ψηφίζουν για την παραμονή ή μη μαθητών και εκπαιδευτικών στο μάθημα-τηλεπαιχνίδι; Το νομοσχέδιο της Κεραμέως μας δίνει μια αρκετά σαφή εικόνα γι’ αυτό.
Στον «Θαυμαστό Νέο Κόσμο» της παγκόσμιας δικτατορίας των αγορών, το ελληνικό σχολείο, σε ό,τι του αναλογεί για να υπηρετήσει αξιόπιστα τον ντόπιο καπιταλισμό, καλείται να αναπαραγάγει την υπάρχουσα κοινωνική διάρθρωση διευρύνοντας την αυστηρή κοινωνική ιεραρχία και ενισχύοντας τα προνόμια των λίγων «από πάνω» έναντι των δικαιωμάτων των πολλών «από κάτω». Η «νέα», πολύ πιο σκληρά ταξική εκπαίδευση που οραματίζεται η κ. Κεραμέως πατάει ιδεολογικά σε μια αριστοκρατική αντίληψη περί φυσικής ανωτερότητας κάποιων λίγων που δικαιούνται περισσότερα. Έτσι ενισχύονται παντοιοτρόπως κάθε τύπου εξετάσεις (ποιοτικά – με αύξηση της δυσκολίας με τράπεζα θεμάτων για κάθε τύπο Λυκείου) και ποσοτικά (με αύξηση των εξεταζόμενων μαθημάτων σε Γυμνάσιο και Λύκειο (άρθρα 4,9,). Παράλληλα αυξάνεται και ο μέσος όρος βαθμού που απαιτείται για την προαγωγή από τάξη σε τάξη και για τις απολυτήριες εξετάσεις (άρθρο 8). Για τη φοίτηση στα ΕΠΑΛ μπαίνει το ηλικιακό όριο των 17 ετών (εξοβελίζοντας έτσι το 1/3 του πληθυσμού τους και οδηγώντας το -στον βαθμό που αντέχει οικονομικά- στην αγκαλιά των ιδιωτών) (άρθρο 51). Ταυτόχρονα οι όροι για τις μετεγγραφές των πιο φτωχών φοιτητών γίνονται απαγορευτικοί (άρθρα 67-73).
Από την άλλη το ελληνικό σχολείο σύμφωνα με τις εκθέσεις του ΟΟΣΑ είναι απαράδεκτα ακριβό, με την αναλογία εκπαιδευτικών – μαθητών να υπολείπεται των «εκσυγχρονισμένων» διεθνών στάνταρ! Έτσι στα πλαίσια του δημοσιονομικού εξορθολογισμού, σε συνέχεια της γραμμής των διαρκών και δραματικών συγχωνεύσεων τμημάτων και σχολείων που ζήσαμε στη δεκαετία της κρίσης, η κ. Κεραμέως τολμάει εν μέσω πανδημίας να ανακοινώνει την αύξηση των μαθητών ανά τμήμα (24 + 10%) σε Νηπιαγωγεία και Δημοτικά ενώ θέτει ως κατώτατο όριο μαθητών στο Δημοτικό τους 20 και στο Νηπιαγωγείο τους 16 (άρθρο 49). Με πρόχειρες εκτιμήσεις αυτό μεταφράζεται σε κλείσιμο του 30% των τμημάτων της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης ενώ για τη δευτεροβάθμια μας το κρατάει για έκπληξη σε επικείμενη υπουργική απόφαση! Γίνεται κατανοητό ότι στο φθηνό σχολείο που ετοιμάζουν δεν θα υπάρχει θέση για όλους ούτε μαθητές, ούτε καθηγητές, που αποτελούμε και το μεγαλύτερο κόστος κατά τας γραφάς. Η ύπαρξη του ενός θα εξασφαλίζει τη θέση του άλλου, θέση που θα γίνεται αντικείμενο σκληρού ανταγωνισμού και θα κερδίζεται με «προσωπική» ευθύνη μέσω της περίφημης «αντικειμενικής» και «ουδέτερης» αξιολόγησης που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο και ιδεολογική ομπρέλα όλου του εκπαιδευτικού οικοδομήματος τυποποίησης και ελέγχου, μεταγραφής της γνώσης σε ποσοτικούς δείκτες μεταφράσιμους στη γλώσσα της αγοράς (άρθρα 34-35). Αυτήν έρχεται να υπηρετήσει και η περίφημη «αυτονομία» της σχολικής μονάδας, που υποκρύπτει τη σταδιακή εγκατάλειψη των σχολείων από τον κρατικό προϋπολογισμό ανάλογα με τα αποτελέσματα που φέρνει το καθένα (ανταποδοτικότητα), ώστε να στραφούν στην αναζήτηση χορηγών – «δωρητών» για να καλύπτουν τις λειτουργικές τους ανάγκες. Ως προς αυτό προπομποί θα είναι και τα λεγόμενα Πρότυπα και Πειραματικά σχολεία που κλέβουν την παράσταση στην πρόταση νόμου με ένα μεγάλο μέρος των άρθρων του νόμου να αφιερώνεται σε αυτά. Σε άμεση σύνδεση με την έρευνα και την αγορά θα αποτελέσουν τα σχολεία των «αρίστων», των ελίτ μαθητών και καθηγητών που θα διαθέτουν τα μέσα να εξασφαλίσουν τα αυξημένα προσόντα που θα απαιτούνται για να παραμένουν «ψηλά» στο σκληρό παιχνίδι της ατομικής λύσης στη φιλελεύθερη ζούγκλα της ζωής (άρθρα 10-23). Όταν οι λίγοι «ευλογημένοι από το Θεό» θα πειραματίζονται στην «καινοτομία» και τη «δημιουργικότητα», στα φτηνά σχολεία των κοινών θνητών η μάζα θα βυθίζεται στην καταρτισιμότητα (trainability) έναντι της γνώσης και στα λεγόμενα εργαστήρια ήπιων δεξιοτήτων (soft skills) με θεματικές τόσο ευφάνταστες όπως η Επιχειρηματικότητα και ο Εθελοντισμός που εισάγονται ήδη από το Νηπιαγωγείο (!!!) (άρθρο 1). Έτσι οι μαθητές από την τρυφερή αυτή ηλικία θα μυούνται στην ευελιξία και την προσαρμοστικότητα, χαρίσματα απαραίτητα για να ικανοποιούν αποτελεσματικά τις μεταβαλλόμενες ανάγκες του Κεφαλαίου την εποχή της αστάθειας των αγορών και των ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων. Τέλος, για την επιβολή όλων των παραπάνω απαιτείται ένα νέο βαθιά συντηρητικό πλέγμα ελέγχου και πειθαρχικών μέτρων δασκάλων και μαθητών. Για τους τελευταίους επανέρχεται ο στιγματισμός της διαγωγής στο απολυτήριο (άρθρο 5, 55) και η επιβολή σκληρών τιμωρητικών μέτρων, όπως οι πολυήμερες αποβολές την ίδια ώρα που αποδυναμώνεται ο σύλλογος διδασκόντων με την επιβολή Εσωτερικού Κανονισμού. Ο τελευταίος θα «προτείνεται» και στην πραγματικότητα θα επιβάλλεται από τα στελέχη της εκπαίδευσης (διευθυντές, συντονιστές εκπαιδευτικού έργου) καθ΄ υπόδειξη του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής που έτσι θα εξασφαλίζει μια κεντρικά ελεγχόμενη διαδικασία φρονηματισμού του εκπαιδευτικού κόσμου και τη συμφωνία του προς τα υποδείξεις (άρθρο 37).
Αγαπητοί γονείς,
Είμαστε αντιμέτωποι με μια σφοδρότατη κοινωνική αντεπανάσταση που εξαπολύουν τα αστικά κράτη και οι οικονομικές ελίτ προκειμένου να πάρουν πίσω ό,τι κατακτήθηκε ως κοινωνικό δικαίωμα απ’ τον κόσμο της εργασίας με μακραίωνους αιματηρούς αγώνες. Θέλουν να αλώσουν ό,τι έχει απομείνει ως δημόσιο αγαθό για όλους και να το παραδώσουν στη φωτιά που θα θρέφει την αχόρταγη κερδοφορία των λίγων με την ιδιοποίηση του μόχθου των πολλών. Η υγεία, η παιδεία, το περιβάλλον, η ανθρώπινη υπόσταση και αξία συνολικά είναι στο στόχαστρό τους. Σε αυτό τον κοινωνικό – ταξικό πόλεμο που αποκτά πρωτόγνωρες διαστάσεις στο πλαίσιο της πανδημίας, δηλώνουμε την αταλάντευτη διάθεσή μας να παλέψουμε και να πάρουμε πίσω ό,τι μας ανήκει. Τη ζωή και την ελευθερία μας!!!
Σας καλούμε σε έναν κοινό πολυμέτωπο αγώνα για την υπεράσπιση της ζωής, του μέλλοντος, των παιδιών μας. Όλοι μαζί να οργανώσουμε τη δράση και την αντίστασή μας. Όλοι μαζί να βάλουμε μπρος εκείνο το σχέδιο, που όχι μόνο θα στείλει στην Ανακύκλωση τις κάμερες της κ. Κεραμέως, αλλά και θα φέρει κοντά το όραμα μιας άλλης κοινωνίας απέναντι στη δυστοπία που μας τάζουν. Μιας κοινωνίας της ισότητας των διαφορετικών και των δικαιωμάτων όλων. Με δημόσια Υγεία και Παιδεία, Πολιτισμό που αξίζει ο λαός, κοντά στις ανάγκες του και όχι στα συμφέροντα της κατανάλωσης. Με Σεβασμό και Αρμονία με τη φύση και τα άλλα έμβια όντα. Με Ελευθερία και Αλληλεγγύη που στήνει όρθιο στα δύο πόδια του το τετραπέρατο αυτό πλάσμα που λέγεται Άνθρωπος.
*Η Αθηνά Σφαιροπούλου είναι εκπαιδευτικός.
Εικόνα φόντου: Red Balloon (1922), Paul Klee
