της Βιολέττας Πατέλη
Σε λιγότερο από 24 ώρες με ένα μαγικό ραβδάκι μια «μάγισσα» σα να εξαφάνισε μέσα σε ένα νέφος διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των πολλών ομάδων αναπληρωτών, μονίμων, μεταξύ ειδικοτήτων, μεταξύ των υπέρμαχων και επικριτών της εξ αποστάσεως, των οπαδών της αξιολόγησης και των ταμένων εχθρών της, του ενός ή άλλου τρόπου πρόσληψης και διορισμού.
Όλοι φορέσαμε μια νέα διαδικτυακή μάσκα όχι για να καλύψουμε, αλλά για να ακουστεί πολύ-πολύ δυνατά η φωνή μας «ΟΧΙ ΚΑΜΕΡΕΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ» και σε όλες τις γλώσσες «SAY ΝΟ TO CAMERAS IN CLASS», με όλους τους τρόπους: υπογραφές, αναρτήσεις, δημοσιεύσεις…
Συνάδελφοι από όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ελλάδας, άλλοι πάντα λαλίστατοι κι άλλοι πιο σιωπηλοί. Τώρα όλοι γράφουμε, γράφουμε, γράφουμε, επιχειρηματολογούμε θαυμαστά παραθέτοντας την εμπειρία της τάξης και της πράξης, της γνώσης που πηγάζει όχι μόνο από την επιστημοσύνη αλλά από τη βαθιά αγάπη στον άνθρωπο, στο παιδί, στα παιδιά μας. Σε αυτά τα ζωηρά, τα ατίθασα, τα τρυφερά και τα απόμακρα, τα πειθαρχημένα και τα απείθαρχα, τα πονεμένα και τα άλλα τα γελαστά… ποτέ μα ποτέ όμως γελασμένα.
Γιατί αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε, να γελάσουμε, να ξεγελάσουμε τους μαθητές μας. Αυτούς που μας κοιτάνε στα μάτια, που μας «μυρίζουν» από την ώρα που θα μπούμε στην τάξη αν είμαστε χαρούμενοι ή δυσκολεμένοι. Γιατί όπως κι αν είμαστε ένα ξέρουν με βεβαιότητα: το πότε είμαστε αληθινοί. Κι η κάμερα, η φυλακή αυτή της παρακολούθησης δεν είναι αλήθεια! Είναι ψέμα, είναι πειθάρχηση, είναι αλλοίωση της ζωής, της συμπεριφοράς του ίδιου του ανθρώπου που αγωνίζεται να πιάσει τον στόχο, να μη φανεί ανεπαρκής, να ανταγωνιστεί χωρίς λόγο. Είναι ο εγκλωβισμός μέσα στην ίδια σου την εικόνα. Γιατί, ναι, όλοι το ξέρουμε, κι όχι μόνο από την κοινωνική ψυχολογία που διδαχθήκαμε, αλλά από το βίωμά μας ότι ο άνθρωπος αλλάζει τη συμπεριφορά του όταν ξέρει ότι παρατηρείται, ότι κάποιος τον βλέπει.
Και γι’ αυτό οι εκπαιδευτικοί υπογράφουμε ενάντια, φωνάζουμε για καταστρατήγηση δικαιωμάτων, λέμε ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ της κάμερας. Διαλαλούμε με αυτόν τον τρόπο την αξία στον άνθρωπο που αγαπάμε. Στον άνθρωπο μαθητή όλων των ηλικιών από το προνηπιάκι μέχρι τον μαθητή της Γ΄ λυκείου. Μοιραζόμαστε τις αγωνίες για τις μαθησιακές δυσκολίες του, τα οικογενειακά του προβλήματα, τα εφηβικά αδιέξοδα αλλά και τις δικές μας αγωνίες, ανησυχίες, θέλω, πιστεύω.
Λέμε όχι σε μαθητές ρομπότ. Λέμε όχι στην αποστειρωμένη διδασκαλία. Λέμε ότι δεν θα γίνουμε εκπαιδευτικοί γραφειοκράτες. Λέμε ότι εμείς όλοι οι μάχιμοι εκπαιδευτικοί με τους γονείς στο πλάι μας δεν θα το επιτρέψουμε.
Λέμε ότι αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Και κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Γιατί αυτό σημαίνει δάσκαλος, αγάπη. Και όταν αγαπάς προστατεύεις, αγκαλιάζεις, διεκδικείς, φωνάζεις για αυτόν που αγαπάς. Ορθώνεις το ανάστημά σου, βαθαίνεις τη φωνή σου για να ακουστεί παντού δυνατή, καθαρή. Σηκώνεις τα μάτια και κοιτάς τον εχθρό, κοιτάς τους ανθρώπους γύρω σου, δυναμώνεις και προχωράς.
Προχωράμε στον δρόμο αυτή τη φορά. Στον δρόμο του αγώνα. Φωνάζουμε πραγματικά, δυνατά με ντουντούκες. Φωνάζουμε για την υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου.
Λέμε όχι στην ιδιωτικοποίηση, τη χειραγώγηση, την παρακολούθηση.
ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ.
ΛΕΜΕ #APOSYRTE TO#
Την Τετάρτη στις 13 του Μάη εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές, φοιτητές πρέπει να δώσουμε μια και καλή το μήνυμα στην κυβέρνηση της καταστολής, της επιβολής, των περικοπών.
Πρέπει να είμαστε όλοι εκεί. Για τους μαθητές μας, για την αξιοπρέπειά μας για το μέλλον της εκπαίδευσης.
