της Έλενας Στριφτόμπολα,
Πώς γιορτάσαμε το 2020 στην Ελλάδα την Πανελλήνια Ημέρα κατά της Σχολικής Βίας και Εκφοβισμού;
- Στο σχολείο, με τις συνήθεις εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται τα τελευταία χρόνια γι’ αυτή την ημέρα
ΑΛΛΑ, στο πεδίο της κοινωνικής ζωής
- Με λαμπρότατες εκδηλώσεις ασύμμετρης βίας και άλλες ασκήσεις ομοιοπαθητικής με πραγματικά πυρά, στο σύνορο μεταξύ αποκτήνωσης και ανθρωπιάς
- Τόπος των εκδηλώσεων: η ακριτική Ελλάδα, ο Έβρος και η Λέσβος, στα φυλάκια των συνόρων μεταξύ αποκτήνωσης και ανθρωπιάς
- Διάρκεια των εκδηλώσεων: Μέχρι στιγμής ένα 10ήμερο και κανείς δεν ξέρει πόσο θα κρατήσει αυτό το εθνικά υπερήφανο μεθυστικό γλέντι μισανθρωπισμού
- Τιμώμενο πρόσωπο: Ο (ά)γνωστός θύτης
- Με την πρακτική στήριξη διαβόητων φασιστοειδών, εγχώριων και διεθνών
- Με τη γενναιόδωρη χορηγία ιδεολογικής κάλυψης κατάλληλων για την περίσταση ΜΜΕ
- Με τη διακριτική ενίσχυση θεσμών που ειδικεύονται στην αγάπη για το συνάνθρωπο, στο «Αγαπάτε αλλήλους»
- Με θύματα: όσους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ έπεσαν νεκροί, ξυλοκοπήθηκαν άγρια, ξεγυμνώθηκαν, ληστεύτηκαν κι εξευτελίστηκαν ΑΛΛΑ ΚΑΙ, ΚΥΡΙΩΣ, την ανθρωπιά μας και την ντροπή μας (που δε διαθέτουμε)
***
Το 2020 στην Ελλάδα η 6η Μαρτίου, καθιερωμένη ως Πανελλήνια Ημέρα κατά της Σχολικής Βίας και του Εκφοβισμού, αποτέλεσε αφορμή, για μια ακόμα χρονιά, για σειρά δραστηριοτήτων που αφορούν το θέμα στις σχολικές μονάδες (προβολές σχετικών βίντεο και ντοκιμαντέρ, συζητήσεις ή/και βιωματικές δράσεις με ειδικούς στο ζήτημα και συμμέτοχους τα μέλη της σχολικής κοινότητας και άλλα πολλά παρόμοια). Το αρμόδιο υπουργείο υπογράμμισε τη σημασία της ημέρας, προβλέποντας να αφιερωθεί ένα σχολικό δίωρο σε αυτό το πραγματικά «καυτό» θέμα για τη σχολική καθημερινότητα αλλά και όχι μόνο, λόγω των σημαντικών κοινωνικών προεκτάσεών του. Έτσι κι έγινε λοιπόν. Αυτή την ημερομηνία ή μια άλλη κοντινή της, ανάλογα με το πώς βόλευε καλύτερα το πρόγραμμα κάθε σχολικής κοινότητας, αφιερώθηκε το δίωρο σε αυτό το δύσκολο και απαιτητικό θέμα.
Στην πραγματικότητα, όμως, της ελληνικής κοινωνικής καθημερινότητας, όπως προαναφέραμε, γιορτάστηκε με ακόμη μεγαλύτερη λαμπρότητα και ήταν αφιερωμένη στο θύτη. Οι εκδηλώσεις δεν ήταν ημερήσιες αλλά τουλάχιστον εβδομαδιαίες και βάλε…, ξεκίνησαν μία εβδομάδα πριν και δεν έχουν κορυφωθεί ακόμα, καθώς αναμένουμε για τη στελέχωση των ομάδων περιφρούρησης του έθνους και των συνόρων -έτσι λέμε τώρα μισαλλόδοξους και μισανθρώπους, σαδιστές δολοφόνους- εκτός από σημαντικά εγχώρια αποβράσματα και ευρωπαϊκές, ίσως και διεθνείς μετεγγραφές.
Φέτος, λοιπόν, στα σχολεία γιορτάσαμε τη μέρα κατά της σχολικής βίας και εκφοβισμού σε κοινωνικό κλίμα που διδάσκει εκφοβισμό μέχρι θανάτου με ασκήσεις από ειδικούς ακρίτες. Συμμεριστήκαμε το θύτη τόσο πολύ που ταυτιστήκαμε μαζί του, σχεδόν ή και εξ ολοκλήρου, αν και δείξαμε ντοκιμαντέρ κατά του σχολικού εκφοβισμού και εστιάσαμε στο θύμα. Τον ίδιο καιρό, μία εβδομάδα περίπου την έχουμε αφιερώσει στον ήρωα, παλικάρι, τον μπρατσαρά θύτη προσφυγοφάγο ή μεταναστοφάγο ή λαθρομεταναστοφάγο. Ίσως στο τέλος να μιλήσουμε και για λαθροπρόσφυγα και ψευδοπρόσφυγα, αφού ήδη το πιστεύουμε λιγάκι κιόλας ή, μάλλον, πολύ; Ακόμα και για λαθραίο άνθρωπο εν γένει, για άνθρωπο-λάθος που δεν πρέπει να υπάρχει, να ζει. Στη θέση του ας ζει και βασιλεύει ο ρατσισμός μας και ας είμαστε και εθνικά υπερήφανοι γι’ αυτόν.
Είπαμε, βέβαια, στους μαθητές μας γιατί είναι κακό πράγμα ο σχολικός εκφοβισμός και η βία του, όταν με τη σιωπή μας, την αδιαφορία μας ή και με την επιδοκιμασία μας προσυπογράφουμε τον εξευτελισμό ανθρώπινων υπάρξεων, την καταδίκη τους σε φριχτά βασανιστήρια. Τέτοια δεν είναι το ξεγύμνωμα στο κρύο, η ληστεία τους, το πλιάτσικο στα υπάρχοντά τους, ο ξυλοδαρμός τους, το κρατικό σπρώξιμο στη βάρκα για να περάσει τα θαλάσσια σύνορά μας και να εξαφανιστεί από τον ορίζοντα της ευθύνης μας, παρόλο που συνεχίζουμε να βλέπουμε την ανθρώπινη τραγωδία -και τη δική τους, αυτών των άλλων, αλλά και τη δική μας; Έχει σύνορα το άγγιγμα της απόγνωσης; Μήπως τελικά η ασύμμετρη απειλή βρίσκεται στον κανιβαλικό εθνικισμό μας, στη σκατοψυχιά μας; Πώς θα εξαφανιστούν, όμως, οι εφιάλτες μας κάθε βράδυ που αποδεχόμαστε όλα αυτά, που συναινούμε, που πράττουμε όλα αυτά που πράττουμε, είτε με την ενεργητική επιθετικότητά μας είτε με την εξίσου επιθετική στο συνάνθρωπο απάθειά μας; Τι μένει τελικά στα παιδιά; Τα επετειακά, «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», ή οι καθημερινές μας πράξεις; Πώς δε θα γίνουν αύριο συνοριοφύλακες του μίσους; Πώς δε θα είναι υπερήφανοι γιατί έσωσαν τα σύνορα, φτιάχνοντας φράχτη-ανάχωμα για τους ανεπιθύμητους ανθρώπους με τα πτώματα των ανεπιθύμητων; Πώς θα αποτρέψουμε να εύχονται και να χαίρονται για νεκρούς;
Κι αναρωτιέμαι, πώς είναι δυνατόν να παίρνουμε τόσες προφυλάξεις για τη δική μας ζωή και να φοβόμαστε την απώλειά της επί εποχής κορονοϊού και να είμαστε τόσο σπάταλοι για τις ζωές των άλλων; Κι αν κάποτε -και σύντομα- οι άλλοι γίνουμε εμείς; Η ταινία STYX μας προειδοποίησε…
Και πόσο θλιβερό φαντάζει η άλλοτε λαλίστατη Εκκλησία να σιωπά για τον ανθρώπινο πόνο. Σχεδόν τίποτα δε βρήκε να πει στις δηλώσεις από τον τόπο του εγκλήματος. Σε αυτές δε χώρεσε ο πόνος των «άλλων» ανθρώπων. Αυτοί απανθρωποποιήθηκαν, στις δηλώσεις έγιναν πιόνια κι εργαλεία του Κακού. Μια σιωπή βαθιά, αιώνια, μακάρια, ή μήπως μακάβρια; Και για τους αυτόκλητους κυνηγούς ανθρώπινων κεφαλών επίσης τσιμουδιά. Στις ίδιες δηλώσεις οι μόνοι που κέρδισαν μια ευρύχωρη θέση ήταν οι ένστολοι άνθρωποι. Αντιγράφω από τον ιστότοπο του Cnn Greece:
Έβρος: Κοντά στους φρουρούς των συνόρων ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος
Newsroom , CNN Greece
13:28 Τετάρτη, 04 Μαρτίου 2020
Καλή δύναμη στα στελέχη του Στρατού, της Πυροσβεστικής και της Αστυνομίας, που δρουν στην περιοχή για την αποτροπή των μεταναστευτικών ροών ευχήθηκε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος Β’ ο οποίος μετέβη το πρωί της Τετάρτης στη γέφυρα του Πετάλου Φερών.
Ο κ. Ιερώνυμος, ο οποίος πραγματοποιεί, σήμερα, επίσκεψη στον Έβρο, συνομιλώντας με τον διοικητή της ΧΙΙ μεραρχίας πεζικού Αλεξανδρούπολης Άγγελο Χουδελούδη, δήλωσε: «Αισθάνομαι συγκίνηση και υπερηφάνεια. Λυπάμαι αυτές τις ψυχές των ανθρώπων που σπρώχνονται προς τα εδώ, γιατί γίνονται εργαλεία στα χέρια των άλλων. Πρέπει, εμείς που είμαστε εδώ που φτάνουν τα ευρωπαϊκά σύνορα, να είμαστε απαιτητικοί, ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια μπροστά σε τέτοια φαινόμενα. Ο λαός μας σας αγαπάει (σ.σ. τους ένστολους) πάρα πολύ και ένοιωσε περήφανος αυτές τις ημέρες, βλέποντας έστω αυτές τις τραγικές σκηνές, οι οποίες προβάλλονται για να δημιουργούν και εντυπώσεις πολλές φορές. Αισθανθήκαμε ότι κάτι σπουδαίο γίνεται σε αυτόν τον χώρο και ο στρατός μας είναι εκείνος ο οποίος πρωτοστατεί, προχωρεί κι εμείς καμαρώνουμε και προσευχόμαστε».
Ο Αρχιεπίσκοπος, ο οποίος χάρισε στους άνδρες των σωμάτων ασφαλείας από μία Καινή Διαθήκη, ευχήθηκε «να υλοποιηθούν τα όσα ανακοίνωσαν χθες οι Ευρωπαίοι ηγέτες από τις Καστανιές και όταν ξανάρθουμε να είναι όλα ειρηνικά και όμορφα».
Από την πλευρά του, ο διοικητής κ. Χουδελούδης διαβεβαίωσε ότι υπάρχει ενιαία γραμμή και ενιαίος τρόπος λειτουργίας των Σωμάτων Ασφαλείας, που συνεργάζονται νυχθημερόν. «Όλοι μαζί και οι Ένοπλες Δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας μια γροθιά. Μας υποστηρίζει ο λαός από πίσω, με πρωτεργάτη την Εκκλησία πάντα», τόνισε, ενώ αναφερόμενος σε όσους επιχειρούν να εισέλθουν παράνομα στη χώρα, σημείωσε: «εμείς τους λέμε την αλήθεια, αυτοί έχουν παραπλανηθεί, δεν φταίνε».
Επόμενος σταθμός της επίσκεψης του κ. Ιερώνυμου είναι οι Καστανιές, στο βόρειο τμήμα του νομού. Τον Αρχιεπίσκοπο συνοδεύουν οι μητροπολίτες Διδυμότειχου, Ορεστιάδος & Σουφλίου Δαμασκηνός, Ξάνθης & Περιθεωρίου Παντελεήμων, Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος και Μαρωνείας & Κομοτηνής Παντελεήμων.
Και το χριστεπώνυμο πλήθος; Ακολουθεί, όπως προείπαμε. Μήπως η αποστασιοποίησή τους αυτή έχει να κάνει με τη βεβαιότητα της δυνατότητας εξαγνισμού τους με το μυστήριο της θείας κοινωνίας; Άραγε, η νοσηρή επιθετικότητα ή η αδιαφορία τους, λίγη σημασία έχει, για τους ανθρώπους-μικρόβια για το έθνος, μπορεί να εξουδετερωθεί με τη θεία κοινωνία, όπως κι ο κορονοϊός;
Αλήθεια, πώς εξουδετερώνεται η εγκληματική συμμετοχή και συνενοχή μας στην αποκτήνωση και εξαχρείωση του ανθρώπου; Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, για ακόμα μια φορά έχει γίνει αποκαΐδια η ελπίδα για οικογενειακή θαλπωρή εκατοντάδων κατατρεγμένων οικογενειών προσφύγων και μεταναστών, κυνηγημένων ανθρώπων, ανθρώπων σαν και μας και όχι λιγότερο ανθρώπων από εμάς, με την πυρκαγιά στο χώρο του “One Happy Family” στο Καρά Τεπέ στη Λέσβο. Και πολιτευόμενοι νοικοκυραίοι το γεγονός αυτό το βρίσκουν πιο ειδυλλιακό κι από ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη. Ποιο, εν τέλει, είναι πιο αποκρουστικό; Τα αποκαΐδια ή ο νοικοκυραίος-κακέκτυπο ανθρώπου και αποκαΐδι ανθρωπιάς;
Και η Δικαιοσύνη; Ηχηρά παρούσα η απουσία της. Σαν να βρίσκεται σε κατ’ οίκον περιορισμό εξαιτίας ασθένειας και ως εκ τούτου ασκεί κι ασθενικά το δημόσιο λειτούργημά της.
Η ανθρωπιά μας, που είναι το άσυλο και καταφύγιό μας, αν έχετε καταλάβει, έχει αρθεί για όλους μας, για εμάς και τους «άλλους» ανθρώπους. Η κατάσταση πολιορκίας της ανθρώπινης κατάστασης είναι εδώ και μας καλοσωρίζει στη δυστοπία της. Προλαβαίνουμε να αντιδράσουμε, αυτή τη φορά με την ανθρωπιά μας ως όπλο;
Δε γνωρίζω. Θα το θέσω αλλιώς όμως. Χωρίς αντίδραση, υπογράφουμε να ζήσουμε μόνο με άγριες πολεμικές ιαχές και προ(σ)τάγματα, ανάμεσα σε συρματοπλέγματα, φράχτες και σύνορα, χωρίς καμία ελπίδα για γέφυρες ανθρωπιάς, ενσυναίσθησης, κοινωνικής και πολιτικής ευθύνης. Με απωθήσεις μόνο και ποτέ με συναντήσεις με ορίζοντα σε μια ελεύθερη, «πολύχρωμη», αξιοβίωτη ζωή.
Όσο παραμένουμε άνθρωποι, τούτες τις μέρες που συμβαίνουν όλα αυτά, μια ακόμα (υπο)σημείωση, ένα υστερόγραφο θέλω κι έχω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί με άλλους ανθρώπους, κάποιες λίγες σκέψεις που έκανα, όταν δούλευα σε διαπολιτισμικό σχολείο που είχε στη δύναμή του πολλούς ασυνόδευτους ή μη ανήλικους πρόσφυγες και μετανάστες.
Υπαρξιακό άγχος
Θα προλάβουμε να πούμε να δούμε να ακούσουμε να κάνουμε να παίξουμε να αγγίξουμε όλα εκείνα που θα μας ξανακάνουν ανθρώπους; Κι αυτούς από εκεί κι εμένα από εδώ… Έχω αγωνία να μην τελειώσει ο χρόνος μας, κρύος, μονάχα ανάμεσα σε σύνορα. [9/2/2018]
