της Γιώτας Ιωαννίδου, εκπαιδευτικού
Εκτός φυλακής λοιπόν ο αμετανόητος δολοφόνος του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, ο πρώην ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας, από το μεσημέρι της Τρίτης και αθώος ο συνεργός του Σαραλιώτης. Ο δολοφόνος είχε λέει «σύννομο βίο» πριν τη δολοφονία. Δηλαδή πριν πάει βόλτα εκτός υπηρεσίας, με το συνεργό του και πυροβολήσει σε ευθεία βολή το δεκαπεντάχρονο μαθητή, δεν είχε παραβεί ποτέ το νόμο. Και αυτό είναι ελαφρυντικό… για την πράξη του. Με βάση το νέο ποινικό Κώδικα, που ψήφισε λίγο πριν τις εκλογές η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Και που ο σημερινός κυβερνητικός εκπρόσωπος της Ν.Δ. θεωρεί ότι πρόκειται για μια αστοχία αυτού του κώδικα, που κατά τα άλλα κινείται σε σωστή κατεύθυνση. Αλλά και με τον παλιό Κώδικα το ίδιο θα γινόταν, υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πολύς νομομαθής κος Κούγιας, που θεωρεί τους Ρομά πολίτες β’ κατηγορίας. Απλά τότε ο πρότερος βίος του δολοφόνου Κορκονέα, θα χαρακτηριζόταν «έντιμος» αντί για «σύννομος». Το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο. Και άργησε να το ολοκληρώσει η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη». Ο δολοφόνος του Καλτεζά, στη 12η πορεία για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, αστυνομικός Μελίστας, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, αποφυλακίστηκε πάνω στο χρόνο. Και αυτός είχε πυροβολήσει το δεκαπεντάχρονο μαθητή Μιχάλη Καλτεζά σε ευθεία βολή. Φαίνεται ότι το αστικό κράτος και η πολυδιαφημιζόμενη, εκπαιδευμένη αστυνομία που θα εξασφαλίσει την ασφάλεια, «κινδυνεύουν» από οργισμένους δεκαπεντάχρονους…
Και οι τρείς κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ όμως «δε σχολιάζουν τις αποφάσεις της δικαιοσύνης», ενώ έχουν πάγια τοποθέτηση αρχών (!).Όχι τώρα αλλά από τις καυτές ημέρες του Δεκέμβρη του 2008, όπου με δηλώσεις των αρχηγών τους όλοι «καταδίκαζαν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται». Κι από κοντά το ΚΚΕ, θορυβημένο από το αυθόρμητο και τη σφοδρότητα της νεολαιίστικης εξέγερσης έσπευδε να συνταχτεί με το επίσημο αστικό σκηνικό, διακηρύσσοντας ότι «σε μια πραγματική λαϊκή εξέγερση δε θα σπάσει ούτε ένα τζάμι»…
Η κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη του 2008, που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλο έδωσε συγκλονιστικά γεγονότα με τους μαθητές να πολιορκούν τα αστυνομικά τμήματα σε πάνω από τριάντα πόλεις στην Ελλάδα, τους φοιτητές, τη νεολαία μαζί με εργαζόμενους και κομμάτι της κοινωνίας να συγκρούονται στους δρόμους της Αθήνας και να αψηφούν τις κρατικές απαγορεύσεις. Όχι «σύννομα» με τις επιταγές κυβερνήσεων, κεφαλαίου, ΕΕ, που έδινε «στις τράπεζες λεφτά και στη νεολαία σφαίρες». Η νεολαία μαζικά, μαχητικά διεκδικούσε απέναντι στην πολύπλευρη καπιταλιστική κρίση «τις δικές της μέρες». «Πλανιέται σήμερα στην Ευρώπη, μετά τις βιαιότητες των Αθηνών, ένα άρωμα άνοιξης των λαών. Ένα φάντασμα γενικευμένης εξέγερσης της ευρωπαϊκής νεολαίας», έγραφε ο Κριστόφ Μπαρμπιέ, διευθυντής του γαλλικού περιοδικού Εξπρές. Και συνέχιζε «μιας εξέγερσης ενάντια στην κρίση, ενάντια στους συντηρητισμούς, ενάντια στο καπάκι της τάξης, που αποβαίνει όλο και πιο καταπιεστικό, ενάντια στις παχύσαρκες αστικές τάξεις, που έχουν οδηγήσει τις δυτικές κοινωνίες στο χείλος της αβύσσου και δεν αφήνουν στις νέες γενιές παρά το αβέβαιο μέλλον του άλματος στο κενό…»
Σήμερα, το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης θεωρεί, ότι έδιωξε μακριά αυτό τον εφιάλτη. Ότι εγκλώβισε τη νεολαιίστικη και κοινωνική δυσαρέσκεια μέσα στην απογοήτευση του τίποτε δε γίνεται και στην κανονικότητα των άπειρων, αντιδραστικών μνημονιακών νόμων που κάνουν το μέλλον μια δυστοπία ανασφάλειας και τρόμου. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έρχεται με σφοδρότητα να αποτελειώσει ότι ξεκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο στην εξασφάλιση της ολοκληρωτικής επέλασης των νόμων του κεφαλαίου πάνω στις ζωές των ανθρώπων. Αλλά και στην ισοπέδωση της συνείδησης και της ελευθερίας. Επιδιώκει να ξαναγράψει την ιστορία με τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου, ως «ψυχικά νοσούντες» και τους δολοφονημένους δεκαπεντάχρονους ως απείθαρχους, παρασυρμένους αλήτες που βρέθηκαν σε λάθος τόπο. Επιχειρεί να στερέψει τους λιγοστούς θύλακες δημοκρατικών δικαιωμάτων με την κατάλυση των τελευταίων ψηγμάτων πανεπιστημιακού ασύλου, να οργανώσει καλύτερα την κρατική καταστολή με την άμεση πρόσληψη αστυνομικών και τα αντίστοιχα υπερυπουργεία.
Η δικαιοσύνη ως σταθερός πυλώνας της αστικής εξουσίας έρχεται να συνεισφέρει σε αυτή την κατεύθυνση αποκαθιστώντας δικαστικές «παρεκκλίσεις» που επέβαλε η δυναμική των κινημάτων. Αποδίδοντας ξανά καθαρμένους στην κοινωνία τους δολοφόνους των παιδιών της. Και από την άλλη μεριά αφήνοντας τον βαρύ της πέλεκυ να πέσει σε αυτούς που δεν έχουν πρότερο «σύννομο» βίο. Που χρωστάνε στις τράπεζες που τους έκλεψαν νομίμως, που αντιμιλούν στον εργοδότη τους και ζητούν να πληρωθούν κανονικά, που απεργούν επιστρατευμένοι, που δεν επιτρέπουν να γίνουν πλειστηριασμοί στα γιατάκια των φτωχών και των ανέργων. Σε αυτούς που διεκδικούν να συνδικαλίζονται, που κάνουν καταλήψεις σε σχολές και μαχητικές κινητοποιήσεις για να πέσουν οι νόμοι που στερούν πτυχία, δουλειά και αξιοπρέπεια από τη νέα γενιά, που δε δέχονται τα ΜΑΤ και την κρατική και αστυνομική καταστολή να ορίζουν τους δρόμους. Σε αυτούς που δίνουν ένα κομμάτι ψωμί κι ένα ζεστό χαμόγελο στην προσφυγιά των πολέμων παρανομώντας απέναντι στις Ευρωπαϊκές συμβάσεις του πολέμου και τον εκβιασμό των φτωχών από τα ακροδεξιά και φασιστικά τάγματα εφόδου. Στους «Ζάκυ» που βγάζουν τη γλώσσα στον κίβδηλο καθωσπρεπισμό τους.
Βέβαια ορισμένες φορές αναγκάζονται όλοι να μιλήσουν και για ένα αόριστο «περί δικαίου αίσθημα» της κοινωνίας που θίγεται αντί να ζητήσουν καθαρά την επιστροφή των δολοφόνων στη φυλακή. Όχι πάντα. Αλλά σίγουρα όταν υπάρχουν Δεκέμβρηδες σαν κι αυτόν του 2008, που χάρακτηκαν ανεξίτηλα στη συλλογική μνήμη, εμπειρία και ευαισθησία ολόκληρων γενιών. Και που απειλούν να επιστρέψουν πιο ώριμοι και πιο εργατικά ανατρεπτικοί, στα γυρίσματα της ιστορίας μέσα από τα νέα χαμόγελα μιας πιο απαιτητικής ταξικής και νεολαιίστικης ανυπακοής. Αυτής που θα επιβάλλει οι ένοχοι να μην αθωώνονται και οι αθώοι να μη δολοφονούνται.
Κι εμείς οι εκπαιδευτικοί έχουμε να κάνουμε πολλά για αυτό….
