της Σοφίας Χατζοπούλου
Από στιγμή σε στιγμή η χώρα αυτή θα ζήσει άλλο ένα διάγγελμα. Πάλι από νησί. Με έντονο συμβολικό χαρακτήρα, όπως μας ενημέρωσαν, ο πρωθυπουργός επέλεξε το νησί της Ιθάκης για να μεταδώσει τα χαρμόσυνα νέα της “εξόδου” από την εποχή των Μνημονίων. Από το Καστελόριζο στην Ιθάκη λοιπόν, οκτώ χρόνια μετά, σημαίνει όντως το τέλος της οδύσσειας ή μήπως βρισκόμαστε ακόμη μεσοπέλαγα μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης;
Παρά τις απέλπιδες προσπάθειες της κυβέρνησης να πείσει ότι η περιπέτεια τελείωσε και έρχονται καλύτερες μέρες μέσα από την έξοδο στις αγορές και την πολυπόθητη ανάπτυξη, ο Πιερ Μοσκοβισί, αρμόδιος για τις οικονομικές υποθέσεις της ΕΕ, δηλώνει: «Η κατάσταση στην πράξη παραμένει δύσκολη. Ο χρόνος για λιτότητα έχει τελειώσει, αλλά το τέλος του προγράμματος δεν είναι το τέλος του δρόμου»
Και φυσικά όχι, αφού το πρόγραμμα επισήμως μπορεί να έχει λήξει αλλά από σήμερα η χώρα μπαίνει σε καθεστώς ενισχυμένης εποπτείας με τριμηνιαίες εκθέσεις αξιολόγησης της οικονομικής, δημοσιονομικής και χρηματοπιστωτικής κατάστασης της Ελλάδας για την τήρηση των δεσμεύσεών της. Και ποιες είναι οι δεσμεύσεις της; Μα φυσικά όλες οι οικονομικές και διαρθρωτικές αλλαγές που συμφωνήθηκαν με τα Μνημόνια, με στόχο η Ελλάδα να έχει 3,5% του ΑΕΠ πρωτογενές πλεόνασμα μέχρι το 2022 και 2,2 μέχρι το 2060. Στόχος η αποπληρωμή ενός χρέους (περίπου 290 δισεκατομμύρια ευρώ, το 180% του ΑΕΠ) που όση επιμήκυνση και να πάρει, τόσο απίθανο είναι να αποπληρωθεί, με μια πληγωμένη οικονομία και κοινωνία μέσα από οκτώ χρόνια βαθιάς λιτότητας, υπερφορολόγησης, απολύσεων κι ανεργίας, μισθών πείνας και κατάρρευσης κάθε μορφής κοινωνικού κράτους.
Η “έξοδος” από τα μνημόνια σηματοδοτεί την εγκατάσταση πια ενός μόνιμου “κόφτη” σε όλους τους τομείς κοινωνικής πολιτικής και πρόνοιας, στην Υγεία, στην Παιδεία καθώς και στην υποστήριξη των λαϊκών στρωμάτων και των κοινωνικά ευάλωτων ομάδων που έχουν επωμιστεί το βάρος της κρίσης όλα αυτά τα χρόνια. Όπου η χώρα φαίνεται ότι “ξεστρατίζει” θα επανέρχονται οι θεσμοί και οι κηδεμόνες πιστωτές της (ΕΕ, ΔΝΤ) για να την συνετίζουν. Η πολιτική του μαστίγιου και του καρότου δηλαδή.
Κι ο κος Μοσκοβισί συνεχίζει να διαβεβαιώνει ότι “η Ελλάδα μπορεί να χρηματοδοτηθεί μόνη της από τις αγορές (…) να καθορίσει τη δική της οικονομική πολιτική,” αλλά μόνο εφόσον συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις. Μεταρρυθμίσεις που έχουν οδηγήσει σε εργασιακές συνθήκες γαλέρας, στην επέκταση κι εδραίωση της ευέλικτης εργασίας, στη σταθερή μείωση των συντάξεων και των επιδομάτων, στην καλλιέργεια της κουλτούρας της αξιολόγησης και του αμείλικτου ανταγωνισμού. Κι όλα αυτά για την αύξηση της “ανταγωνιστικότητας” της οικονομίας, με άλλα λόγια της κερδοφορίας των ολιγαρχών της, αυτών που η κρίση δεν τους άγγιξε ποτέ, αλλά αντιθέτως κερδίζουν από αυτήν, τράπεζες, μεγαλοεπενδυτές και πολυεθνικές, όλοι αυτοί που προσπαθούν να πείσουν όλους εμάς ότι “η κρίση είναι μια ευκαιρία”!
Όμως, απ’ ότι φαίνεται η κρίση ήταν και συνεχίζει να είναι μια μεγάλη ευκαιρία για οικονομικό έλεγχο κι αποικιοποίηση ολόκληρων χωρών για τα γεωπολιτικά κι οικονομικά συμφέροντα των ισχυρών. Ήδη μέσα στα χρόνια της κρίσης γίναμε πολλάκις μάρτυρες διαφόρων πράξεων υποτέλειας των κυβερνώντων στην υπηρεσία προώθησης των μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή (ΑΟΖ, συνεργασία με το Ισραήλ, Συμφωνία στις Πρέσπες για επέκταση του ΝΑΤΟ, κτλ.) κι έπεται συνέχεια.
Μέσα σ’ όλα αυτά το πλήγμα στην κοινωνία βαθύ και ανυπέρβλητο με την ανεργία να καλπάζει στο 20% όσο κι αν προσπαθούν να την αποκρύψουν με τη δημιουργία θέσεων εργασίας κυρίως εποχικής ή προσωρινής απασχόλησης, τα κόκκινα δάνεια και τις κατασχέσεις ακόμη και πρώτης κατοικίας να έχουν γίνει καθημερινότητα, τις μικρές επιχειρήσεις να κλείνουν κάτω από την αβάσταχτη πίεση των φόρων, ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού να παίρνει τον δρόμο της μετανάστευσης για εύρεση εργασίας, και την οικονομία της χώρας να έχει συρρικνωθεί κατά 25% από την αρχή της κρίσης, όπως αναφέρει το ίδιο το ΔΝΤ.
Μεγάλος ο αντίκτυπος και στην πολιτική κατάσταση της χώρας, όπου η συσσωρευμένη οργή κι εξαθλίωση οδηγεί συχνά στον λαϊκισμό και στη ρητορική μίσους ακροδεξιών οργανώσεων, ψάχνοντας εύκολους αποδιοπομπαίους τράγους στον πληθυσμό των προσφύγων και μεταναστών ή απλά σε όσους διαφωνούν κι αντιστέκονται, διαρρηγνύοντας ακόμα περισσότερο τον κοινωνικό ιστό και οξύνοντας τα φαινόμενα της κοινωνικής πολιτικής κι ιδεολογικής κρίσης. Με αυτόν τον τρόπο διευκολύνεται ακόμα περισσότερο η κυριαρχία των ισχυρών και καιροσκόπων. Έτσι κι αλλιώς “κάθε κρίση είναι ευκαιρία” γι’ αυτούς, κι έτσι επιθυμούν να μείνει.
Όπως μας πληροφορούν συχνά οι επιστήμονες κι οι ειδικοί, ζούμε πια στην εποχή των οικονομικών πολέμων και άρα και της οικονομικής αποικιοκρατίας.
Αυτό θα ζήσουμε σε λίγο στην όμορφη Ιθάκη. Ένα άλλο Καστελόριζο, την επίσημη έναρξη της μετα-μνημονιακής φάσης υποτέλειας. Όσο κι αν ψάχνουν για συμβολισμούς οι κυβερνώντες για να στολίσουν τα παραμύθια τους, ένα είναι σίγουρο.
Οι λαοί την ξέρουν την Οδύσσεια καλά…
Όσο γλυκά κι αν είναι τα φρούτα που μας προσφέρουν ξέρουμε πως είναι λωτοί. Όσο όμορφα κι αν ηχούν τα λόγια της Κίρκης, γουρούνια δεν θα γίνουμε.
Τη δική μας Ιθάκη δεν την έχουμε βρει ακόμα, και γι’ αυτήν θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια σε μονόφθαλμα τέρατα και συμπληγάδες πέτρες για όσο χρειαστεί.
